Ο πίνακας του ολλανδού καλλιτέχνη Rembrandt van Rijn «The Batavian Conspiracy» ή «The Conspiracy of the Batavian leader Julius Civilis» Το μέγεθος του πίνακα είναι 196 x 309 cm, λάδι σε καμβά. Ως σύμβολο της εθνικής ανεξαρτησίας και της ιθαγένειας των Κάτω Χωρών, το δημοτικό συμβούλιο του Άμστερνταμ επέλεξε το θέμα της εξέγερσης Bataw εναντίον των Ρωμαίων, ένα θέμα από την πρώιμη ιστορία των Ολλανδών, για να διακοσμήσει τη γκαλερί γύρω από την αίθουσα συνεδριάσεων στο νεόκτιστο κλασικό δημαρχείο.
Στην πραγματικότητα, ο πίνακας «Η συνωμοσία του Julius Civilis» είναι μια ιστορική σύνθεση που απεικονίζει τον αρχηγό της φυλής Batavian, που θεωρούνταν οι πρόγονοι των Κάτω Χωρών, οι οποίοι έθεσαν τους ανθρώπους να επαναστατήσουν εναντίον της Ρώμης τον 1ο αιώνα. Αυτό το θέμα προτάθηκε πριν από πενήντα χρόνια από τον Hugo Grotius, μετά την αφήγηση του Tacitus, προκειμένου να ενισχυθεί η δημοκρατική εθνική ταυτότητα. Αντίστοιχα δείγματα είχαν ήδη παρουσιαστεί σε χαρακτικά από τον Antonio Tempesta από τους πίνακες του Otto van Weens, ήταν πιθανώς δεσμευτικά παραδείγματα για τις οκτώ απαραίτητες εικόνες. Ο Ρέμπραντ έλαβε μια παραγγελία για το «Conspiracy» το 1661, μετά το θάνατο του Govert Flink, ο οποίος επρόκειτο να ολοκληρώσει ολόκληρο τον κύκλο.
Το 1662, η ζωγραφική του Ρέμπραντ είχε ήδη κρεμαστεί στο νότιο τοίχο της γκαλερί, τον Αύγουστο του ίδιου έτους αφαιρέθηκε λόγω των προβλεπόμενων αλλαγών και στη συνέχεια, πιθανώς από τον ίδιο τον Ρέμπραντ, πωλήθηκε σε περικομμένη κατάσταση. Οι λόγοι για την απόκλιση της εικόνας παρέμειναν ασαφείς. Μια σύγκριση με τα δείγματα Tempesta και Veens υποδηλώνει ότι η υπόθεση ήταν «μια ασυμβίβαστη αντίφαση μεταξύ της βιασύνης του Rembrandt για εκφυλισμό, μιας από τις βαθύτερες πηγές της τέχνης του και του δοξασμού της Αναγέννησης.»
Εν πάση περιπτώσει, η ερμηνεία του Ρέμπραντ για τη συνωμοσία στον ιερό άλσος, όπου ο «κύριος και ευγενής» συγκεντρώθηκε γύρω από τον αρχηγό των Μπαταβιών, Ιούλιος Σολίς, που παίρνει επίσημο όρκο, απέχει πολύ από την ηρωική εξιδανίκευση. Η «βαρβαρική τελετή όρκου», βάρβαρη με την αρχική έννοια της λέξης «ξένο και αυθόρμητο», παρουσιάζεται από τον Ρέμπραντ ως άμεση πραγματικότητα, ως η ζωντανή αλήθεια της ιστορίας.
Ο Ρέμπραντ μεταδίδει την ανύψωση και την ατμόσφαιρα μιας αρχαϊκής, που κατακλύζεται από μια επαναστατική έκρηξη συλλογικής, μη στολισμένης, ταχέως αναπτυσσόμενης βίας των στοιχείων. Αυτό το έργο ήταν ταυτόχρονα ειρωνικά αποξενωμένο «antikartina» μεταξύ της αποκατάστασης και της αντίδρασης εκείνης της εποχής. Ο Rembrandt τηρεί αυστηρά την πλοκή: ο μονόφθαλμος Julius Civilis είναι ντυμένος με παλιά μπορντό ρούχα που ενισχύουν τον αυθόρμητο αρχαϊκό ήχο της σκηνής.
Το φαρδύ, αγενές πρόσωπο των Πολιτών εκφράζει μια πανηγυρικά άγρια αγριότητα. Από την απερισκεψία έως την ανύψωση, υπάρχει μόνο ένα βήμα – στη θερμότητα του φωτός να αναβοσβήνει ξαφνικά κατά μήκος του τραπεζιού. «Το αποτέλεσμα του φωτός μετατρέπει τον όρκο στη ζωγραφική του Ρέμπραντ σε ιερό μυστήριο.»
(1 votes, average: 5,00 out of 5)