Αυτοπροσωπογραφία – Rembrandt Harmenszoon Van Rijn

Αυτοπροσωπογραφία   Rembrandt Harmenszoon Van Rijn

Αυτοπροσωπογραφία ζωγράφου του Ολλανδού καλλιτέχνη Rembrandt van Rijn σε ηλικία 59 ετών. Το μέγεθος του πίνακα είναι 91 x 77 cm, λάδι σε καμβά. Το πλήρες όνομα του πίνακα είναι «Αυτοπροσωπογραφία του Rembrandt van Rijn σύμφωνα με την εικόνα του Αποστόλου Παύλου». Η εικόνα του Ρέμπραντ για τον εαυτό του, που συχνά επαναλαμβάνεται και μεταμορφώνεται, πηγαίνει πάντα σε βάθος, όπως, όπως ειπώθηκε κάποτε, είναι μια ολόκληρη αυτοβιογραφία σε οπτική μορφή, «η μόνη για όλη την ανθρωπότητα».

Ο μόνος χρόνος στην ιστορία σε αυτούς τους πίνακες είναι ο σχηματισμός της προσωπικότητας, η ανάπτυξη της ατομικότητας. Πριν από εμάς είναι ένα ανθρώπινο έγγραφο που δεν έχει κανένα ισοδύναμο. Όμως μια τέτοια πρωτοφανής περίπτωση δεν πρέπει να αποκρύπτει την άποψη του σκυροδέματος, το ιδιαίτερο, καθώς αυτή είναι η πιο σημαντική. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφία του καλλιτέχνη μιας συγκεκριμένης ιστορικής εποχής και μιας συγκεκριμένης χώρας. Πρόκειται για την απεικόνιση του εαυτού του σε μια συγκεκριμένη κοινωνική θέση. Τα τέλη αυτοπροσωπογραφίας της δεκαετίας του ’60 δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι κανένα από αυτά δεν δίνει μια σαφή ιδέα για τον Ρέμπραντ, μόνο το σύνολο γεμάτο αντιθέσεις κάνει ένα σκίτσο του ατόμου, του ατόμου με τις αντιφάσεις του.

Όλα τα πορτρέτα με τον δικό τους τρόπο εκφράζουν μια πραγματική στάση απέναντι στο χρόνο και τη ζωή, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις τους αντικατοπτρίζουν τις προηγουμένως γνωστές αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και μόνο αργότερα σε αυτοπροσωπογραφίες με συνεχώς αυξανόμενη δύναμη εμφανίζεται ο κατανοητός ανταγωνισμός μεταξύ του κοινωνικού οντος και των μεμονωμένων φιλοδοξιών ενός μοναχικού καλλιτέχνη. Η ανύψωση του εαυτού μας ως μέσο αυτοάμυνας και, ταυτόχρονα, ως το μόνο δυνατό μέσο προστασίας της τέχνης και των καλλιτεχνών εν γένει.

Διακηρύσσουν επίσης την αυτοβεβαίωση του Ρέμπραντ σε σχέση με την κοινωνία, στην οποία οι μελλοντικές δηλώσεις του καλλιτέχνη, οι ιδέες του για την ανθρωπότητα «με καθαρή καρδιά» δεν έχουν καμία βάση. Αυτό εξηγεί τον μνημειακό μετασχηματισμό του εαυτού του καλλιτέχνη σε μια τραγική διάσταση, αναζητώντας ένα μέτρο αξιολόγησης μόνο από μόνο του και δικαιολογώντας σε καλλιτεχνική μορφή τον «ασυνείδητο, αλλά τερατώδη εγωισμό» μιας ιδιοφυΐας.

Για παράδειγμα, στην αυτοπροσωπογραφία της Κολωνίας, ο Rembrandt εμφανίζεται συνειδητά δίπλα μας στην προτομή του αρχαίου ρωμαϊκού bot Term, του άρχοντα των συνόρων και του χρόνου. Πριν από αυτήν την αλληγορία του θανάτου, την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, ο καλλιτέχνης αποκρούει τον χρόνο, τον κόσμο και τη δική του επιλεγμένη μοίρα – με ένα ακατανόητο και μυστικό χαμόγελο, με προφανή χλευασμό, με θριαμβευτική ηρεμία και ειρωνεία, που φωτίζεται από τη «χρυσή λάμψη ενός απογευματινού φωτός που πεθαίνει». «Το γλυπτό του Όρου Rembrandt έρχεται σε αντίθεση με την ώριμη εικαστική του τελειότητα στη γνώση του χρώματος και του φωτός, το σύμβολο του θανάτου – το πινέλο που στροβιλίζεται με τη ζωή και το ήρεμο φιλοσοφικό σας χαμόγελο.

Αυτή η αυτοπροσωπογραφία του τελευταίου Ρέμπραντ διακηρύσσει με τον πιο μυστικό τρόπο το παλιό σύνθημα του Όρου – «Δεν υποχωρώ σε κανέναν.» Η καθυστερημένη ζωγραφική της Rembrandt φέρνει το θέμα της εικόνας της σε μια τέτοια κλίμακα αυτο-έκφρασης που η ιδέα της ανθρώπινης διαλεκτικής που περιέχεται σε αυτήν, μας κάνει τελικά να ξεχάσουμε το ίδιο το κίνητρο των ζωγραφικών, πορτρέτων και αυτοπροσωπογραφιών του μεγάλου ζωγράφου.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)