Το τοπίο «Red Sunset» Arkhip Ivanovich Kuindzhi ζωγράφισε μεταξύ 1905 και 1908. Ο πίνακας ζωγραφίστηκε χρησιμοποιώντας τεχνική ελαιογραφίας και αποθηκεύεται στο Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη. Το τοπίο είναι όμορφο και μοντέρνο, παρά το γεγονός ότι δημιουργήθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Όλο το τοπίο τυλίγεται με κόκκινη λάμψη, σαν φωτιά. Το τοπίο μοιάζει με έναν εξωγήινο, καλυμμένο με αιματηρό, σχεδόν άψυχο φως.
Ο χρωματικός συνδυασμός του καμβά είναι μινιμαλιστικός, σχεδόν μονόχρωμος. Το τοπίο ήταν γραφικό, εκφραστικό. Η εικόνα χαρακτηρίζεται από ένα είδος Σταθερής αντίθεσης του κόκκινου και του μαύρου. Η αυστηρότητα της χρωματιστής εφαρμογής, ο ασκητισμός του χώρου φέρνει το έργο του Κουίντζι πιο κοντά στα δείγματα της σύγχρονης ζωγραφικής.
Το «κόκκινο ηλιοβασίλεμα» σχεδιάζεται χρησιμοποιώντας μια ποικιλία αποχρώσεων του κόκκινου. Το τοπίο είναι χτισμένο σε επιπλοκές του ίδιου κόκκινου χρώματος.
Το κόκκινο ηλιοβασίλεμα μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ισχυρό σύμβολο. Η έννοια του ηλιοβασιλέματος περιέχει την έννοια του τέλους, της μείωσης, της καθόδου στο τίποτα. Το ηλιοβασίλεμα είναι το τέλος, το φυσικό ξεθώριασμα της ημέρας. Ωστόσο, ο ορισμός του κόκκινου ηλιοβασιλέματος δίνει έμφαση σε μια ιδιαίτερη σημασιολογική έννοια, δίνοντας στο τοπίο ένα άγχος, αστάθεια. Το φως του ήλιου μειώνεται, το χρώμα γίνεται βαθύ πορφυρό χρώμα.
Η οριζόντια γραμμή υποτιμάται συνθετικά. Ο δύση του ήλιου καίει με ακρίβεια στο χώρο, τρυπώντας με φλογερές κόκκινες λάμψεις φωτός.
Η επιφάνεια της πέτρινης γης μοιάζει με θραύσματα από μαύρο άνθρακα. Οι φλογερές «ηφαιστειακές» αποχρώσεις καίγονται με πραγματική φωτιά, κορεσμένοι με πραγματική θερμότητα, μερικές φορές μετατρέπονται σε θερμότητα, εκρήξεις υψηλής θερμοκρασίας.
Το μεγάλο σύννεφο μέσα από το οποίο βγαίνει ο κόκκινος ήλιος μοιάζει με μαύρο-γκρι καπνό που εξαπλώνεται κατά μήκος του ορίζοντα. Οι κόκκινες ακτίνες σέρνονται, απλώνονται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, συμπιέζουν το χώρο, καίγοντας τον αέρα και την αναπνοή της προηγούμενης ημέρας.
Το τοπίο είναι ζεστό, είναι απίστευτο, αποβάλλει από μόνη της την περίσσεια της ηλιακής θερμότητας και της καθημερινής ενέργειας.
Τα χρώματα σταδιακά πυκνώνουν, η φωτεινότητα της ημέρας καταστέλλεται και σταδιακά λεπτότερη σε μια αδύναμη λωρίδα ηλιοβασιλέματος. Το ηλιοβασίλεμα είναι πάντα ελκυστικό, πάντα απότομο, εν μέρει τραγικό, γιατί το ηλιοβασίλεμα είναι πάντα θάνατος. Ο θάνατος της ημέρας, ο θάνατος πολλών καθημερινών ελπίδων και σχεδίων, αυτό είναι ένα αίσθημα αμετάκλητου και αναπόφευκτου του τέλους, αλλά η αιώνια ελπίδα για μια νέα αρχή, για μια νέα επανάληψη, για άλλη ευκαιρία, άλλη μέρα, είναι ταυτόχρονα η ελπίδα για μια νέα αρχή.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)