Ο πίνακας «Madonna and Carthusian Monk» ζωγράφισε ο καλλιτέχνης γύρω στο 1425. Στους πίνακες του Jan van Eyck, είναι προφανές ότι κάθε αντικείμενο που μεταφέρεται, φαίνεται, με κάθε δυνατή λεπτομέρεια και πειστικότητα, έχει κάποιες ιδιότητες που το στερούν σε μεγάλο βαθμό από τη συνηθισμένη φυσικότητα.
Ουσιαστικά, κανείς δεν μπορεί καν να πει ότι ένας καλλιτέχνης βλέπει ένα αντικείμενο στο σύνολο των πραγματικών του χαρακτηριστικών, γιατί ο Jan van Eyck επικεντρώνεται κυρίως σε ιδιότητες που μπορούν να εκφράσουν την ομορφιά και τη φώτιση της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι αντικείμενα στην ολλανδική ζωγραφική της δεκαετίας του 20-30 του 15ου αιώνα φαίνονται συχνά χωρίς βάρος. Ήδη αυτές οι ιδιότητες επιτρέπουν να μιλήσουμε για την παρουσία στη μέθοδο των αδελφών Jan και Hubert van Eyck διακριτικών χαρακτηριστικών που διακρίνουν έντονα το έργο τους από τους πίνακες των Ιταλών αναγεννησιακών καλλιτεχνών.
Ακόμα πιο ξεκάθαρα, αυτή η ιδιαιτερότητα εκδηλώνεται στο όραμα ενός ατόμου. Ο καλλιτέχνης Jan van Eyck στη ζωγραφική του «Madonna with the Carthusian Monk» δεν αγωνίζεται για την αυθεντικότητα του είδους και για την αυτο-καταθλιπτική μνημειακότητα της εικόνας της madonna. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι στα έργα του Jan και του Hubert van Eyck, καθώς και των συγχρόνων τους, αποδεικνύονται ότι δεν είναι τόσο δραστήριοι ηθοποιοί, αλλά μάλλον ένα είδος απόδειξης και πραγματικής ενσωμάτωσης της τελειότητας και της ομορφιάς του σύμπαντος. Ο καλλιτέχνης Jan van Eyck έλκεται στην πραγματικότητα, αλλά προσπαθεί να δει μια αιώνια ομορφιά σε αυτό. Ως εκ τούτου, φτάνοντας στη μεγαλύτερη οξύτητα στη μετάδοση της φύσης, ο Ολλανδός ζωγράφος Jan van Eyck δεν κατέφυγε ποτέ στο είδος της καθημερινής ερμηνείας της.