«Υφαντές» σαν να προέρχονταν από τους πίνακες του Millet, αλλά στην εικόνα του Courbet, αντί για το αξιολύπητο, σοβαρό ασκητισμό που ενυπάρχει στο έργο του barbizon που απεικονίζει αγρότες στη δουλειά, βρίσκουμε χαρακτήρες γοητευτικούς στην απλότητά τους, αφρώδη χρώματα, πλούσιο φωτισμό και, φυσικά, μια ατμόσφαιρα γεμάτη ερωτισμό.
Ο Cezanne, μεγάλος θαυμαστής του Courbet, ήταν ενθουσιασμένος με αυτήν την εικόνα και σημείωσε σε μία από τις επιστολές του: «Μια πλημμύρα κίτρινου φωτός παντού – ένα μεγάλο κοκκινωπό κάλυμμα απλώθηκε στο πάτωμα – σύννεφα σκόνης ανεβαίνουν πάνω από το σιτάρι – μια κλειδαριά που πέφτει στο λαιμό μιας γυναίκας, όπως στους πιο αισθησιακούς καμβάδες της Βερόνης και τα χέρια – αυτά τα χέρια είναι το χρώμα του ψημένου γάλακτος, απλωμένα χέρια μιας αγροτικής γυναίκας – λεία σαν παράκτιες πέτρες… Αλλά αυτό τέθηκε από την αδερφή του… Μπορεί να τοποθετηθεί σε έναν από τους πίνακες του Velazquez: θα ταιριάζει υπέροχα Ορκίζομαι! .. Τι είναι όλα κορεσμένα εδώ Πηγαίνει και κοκκώδη! Πώς όλα αυτά η ζωή! Είναι πραγματικά εντυπωσιακό!». Επιπλέον, μιλώντας για την ίδια εικόνα, ο Cezanne τονίζει ότι η παλέτα του Courbet «μυρίζει σαν κόκκους». Αυτή είναι, χωρίς αμφιβολία, ο υψηλότερος έπαινος από τον καλλιτέχνη, ο οποίος το πίστευε με τη σειρά
Ο πίνακας «Υφαντές» κατέχει μια εξαιρετική θέση στο έργο του Courbet, ωστόσο, όπως στην ιστορία της ζωγραφικής του ΧΙΧ αιώνα γενικά. Ο καλλιτέχνης αρνείται να χρησιμοποιήσει προοπτική, οπότε η σκηνή χάνει το βάθος της. Όλες οι μορφές εμφανίζονται επίπεδες και απεικονίζονται στο ίδιο επίπεδο. Εδώ μπορείτε να εντοπίσετε την επιρροή της ανατολικής τέχνης, και ιδιαίτερα των ιαπωνικών χαρακτικών. Υπό αυτήν την έννοια, η εικόνα «Υφαντές» γίνεται ένα είδος στυλιστικού προκάτοχου των έργων του Eduard Manet ή του Paul Gauguin.