Σχεδόν όλα τα τοπία του Αλεξάντερ Αντρέβιτς Ιβάνοφ σχετίζονται με το έργο της ζωγραφικής «Η εμφάνιση του Χριστού στους ανθρώπους». Η αναζήτηση της πλαστικής λύσης της περιλάμβανε τη δημιουργία πολλών σκίτσων από τη φύση. Τα περισσότερα από αυτά, για παράδειγμα, «Νερό και πέτρες κάτω από το Palazzuolo», είναι αφιερωμένα στη μελέτη της φύσης.
Ο Ιβάνοφ αντιλήφθηκε τη φύση στη φιλοσοφική και ιστορική πτυχή, και αυτό διακρίνει τα τοπία του από τα έργα των συμπατριωτών του που είναι σύγχρονα σε αυτόν. Όμως, η φιλοσοφική φύση των τοπίων του Ιβάνοβο δεν είναι αφηρημένη, και αυτό τα κάνει, με τη σειρά τους, ανόμοια με τα έργα ευρωπαίων δασκάλων, για παράδειγμα, γερμανικών.
Ο Ιβάνοφ χαρακτηρίστηκε από μια στοχαστική «άποψη της φύσης». Τον Σεπτέμβριο του 1836, έγραψε στον πατέρα του ότι «το τοπίο είναι πολύ πιο εύκολο να δουλέψεις με πορτραίτο παρά με το ιδανικό». Μαζί με χωρικά τοπία, όπου η γη θεωρήθηκε ως ένα είδος ολιστικής εικόνας, ο Ιβάνοφ είχε σκίτσα που απεικονίζουν το «φλοιό της γης» – πέτρες, χώμα, ρίζες δέντρων. Εδώ, ο ζωγράφος φάνηκε να στρέφεται στη «σάρκα της γης» και να βλέπει καλλιτεχνικά τα ίχνη που είχαν μείνει για αιώνες: στις κορυφές των λίθων, στη βραχώδη συμπύκνωση του εδάφους, που βλάστησε από τις ισχυρές ρίζες των αιωνόβιων δέντρων, μάντεψε. υλοποιήθηκε χρόνος.
Αυτά τα μικρά σκίτσα, γραμμένα εξ ολοκλήρου από τη φύση, χαρακτηρίζονται από σαφή πλαστικότητα και βαρύτητα των μορφών, σαφήνεια των περιγραμμάτων, έντονη ηχητικότητα και πληρότητα των συνδυασμών χρωμάτων και την ενεργό αποτελεσματικότητα του φωτός. Η γη που απεικονίζεται από τον Ιβάνοφ είναι όμορφη, και η ζωντανή ομορφιά της είναι γεμάτη με βαθιά σημασία.