Ο καμβάς «Sitter» γράφτηκε από τον Matisse κατά τη διάρκεια της γοητείας με τους ιμπρεσιονιστές. Προσελκύστηκε ιδιαίτερα στον Paul Gauguin με τις απλές φόρμες, τα τοπικά χρώματα και τα τραχιά, καθαρά περιγράμματα. Όλα αυτά μπορούμε να παρατηρήσουμε σε αυτόν τον πίνακα του Matisse.
Ωστόσο, οι ιστορικοί της τέχνης υποστηρίζουν ότι το «Μοντέλο» φέρει ένα ακόμη αποτύπωμα – και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ύφος ενός άλλου Παύλου, αλλά αυτή τη φορά Cezanne. Η ακριβής επεξεργασία των μορφών, η προετοιμασία των στοιχείων, η «αποσύνθεση» του σώματος σε ξεχωριστά αντικείμενα, χαρακτηριστικό της αναλυτικής κατεύθυνσης, ο τραγουδιστής του οποίου θα είναι ο Πάμπλο Πικάσο, εμφανίζεται για πρώτη φορά σε μια επιστολή του Τζεζάν. Ο θεατής μπορεί να δει πόσο ελεύθερα ο ζωγράφος χρησιμοποιεί τα ευρήματα των ειδώλων του.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης η γωνία που επέλεξε ο Matisse, ο οποίος αποδίδει μεγάλη σημασία στο βάθρο και στα πόδια του ήρωα, καθώς και στην στάση του μοντέλου – κουρασμένος και γέρνοντας. Ωστόσο, παρά την ιδιαιτερότητα της φιγούρας, τα χαμηλωμένα χέρια, μια ελαφρώς κυρτή σιλουέτα, ο άντρας φαίνεται αρκετά μνημειακός και ισχυρός – τα πόδια του φάνηκαν να έχουν μεγαλώσει στο πάτωμα.
Το φόντο γράφεται σκόπιμα αγενής, ακόμη και ατημέλητο. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τοπικά σημεία γραμμένα με ευρείες πινελιές, ενώ το chiaroscuro είναι γραμμένο σε αδιανόητους συνδυασμούς αποχρώσεων – ούτε οι κλασικοί, ούτε καν οι ιμπρεσιονιστές το έγραψαν. Ο καλλιτέχνης δεν επιδίωξε να μεταφέρει πραγματικά χρώματα, αλλά ο στόχος του ήταν η ατμόσφαιρα, η διάθεση. Αισθανόμαστε σαφώς βαρύτητα, βαρβαρότητα, αγένεια, κάποιο είδος άγριου, μη προσαρμοσμένου θάρρους.
Σήμερα, η εικόνα παρουσιάζεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, και δεν χάνει τη σημασία της, αποτυπώνοντας τις απόψεις.