Παράδεισος Πιθανώς, σε όλη του τη δουλειά δεν υπάρχει ελαφρύτερος και, με την πρώτη ματιά, μια χαρούμενη εικόνα από τον «Παράδεισο». Σε όλα, φαίνεται να είναι το αντίθετο της «Αλήθειας». Εκεί – νύχτα και κλειστός χώρος, εδώ – μέρα και ανοιχτό με την ματιά που έδωσε? υπάρχει θολότητα και θολερότητα του χρώματος, εδώ είναι φωτεινά και πλούσια χρώματα. υπάρχει θολότητα των αριθμών και έλλειψη λεπτομερειών, εδώ – σαφήνεια των περιγραμμάτων και λεπτομέρειες για τα πέταλα χαμομηλιού και τα φύλλα χόρτου. Εδώ, νυχτερινά πλάσματα που δεν είναι τυφλά στην ύπνωση τους πετούν στον μοιραίο στόχο τους, αλλά τα άγρυπνα περιστέρια – πουλιά, τα οποία στην αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και για αλληλογραφία για την ικανότητα διάκρισης του δρόμου προς έναν επιβραβευόμενο παραλήπτη.
Εδώ, εκείνοι που πέτυχαν τον στόχο δεν έκαψαν πτώματα, αλλά οι άγγελοι γυρίζουν, υποφέρουν από ειρήνη και αναπαύονται, τις ψυχές των δίκαιων, καθαρά σαν λευκά περιστέρια. Είναι καλό να γνωρίζετε τι θέλετε, με ακρίβεια που βλέπετε με σαφήνεια κάθε λεπίδα γρασίδι μπροστά από τη μύτη σας; Είναι καλό να επιτύχουμε τον τελικό στόχο και να γνωρίζουμε ότι τα πάντα: τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ ξανά; Δεν θα ήταν βαρετή η ευδαιμονία αν είναι αιώνια; Γιατί αυτές οι αθάνατες ψυχές χρειάζονται φτερά, αν δεν τους γυρίσει πίσω, και τα επιχρυσωμένα βήματα οδηγούν στον Θεό εδώ, στη συνέχεια; Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουν οι ιδεολογικοί άνθρωποι χωρίς υψηλή ιδέα, τι να κάνουν φτερωτά, χωρίς να γνωρίζουν πού να κατευθύνουν την πτήση τους; Ένα τέτοιο ερώτημα, το οποίο εκτείνεται πέρα από τον Χριστιανισμό και τη θρησκευτικότητα γενικότερα, ανακύπτει όταν κοιτάζουμε τους «Moths».
Σε τυχαία διάσπαρτες πινελιές απροσδιόριστου χρώματος, τέλος, αναγνωρίζετε σταδιακά τις σιλουέτες πολλών σκώρων και τα περιγράμματα ενός τεράστιου αριθμού των αδελφών τους που συγχωνεύονται με το μισό-σκοτάδι. Ποιος είναι αυτός ο αποπροσανατολισμός μιας μυριάδας αφίδων, αν όχι η εικόνα της άσκοπης ύπαρξης μικρών ανθρώπων; Και είναι ακόμη καθόλου ύπαρξη, αν σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνετε καν: είναι λυκόφως ή ένας τυφλοπόντικας διαλύεται σε αυτά. Ένα σμήνος πινελιές και πολλές σιλουέτες δίνει την εντύπωση ότι είναι περιορισμένος και σαν να νιώθετε το άσχημο ολισθηρό σμήνος. Πώς μπορούν να μεταφέρουν ο ένας τον άλλον; Μακριά, μακριά… Αλλά είναι φτερωτά. Και, ίσως, προσπαθούν να διασκορπιστούν στην ελευθερία, στην απόσταση, αλλά όπου: παντού – το ίδιο. Ή διαλύεται σε γκρίζα ανυπαρξία, εξαφανίζεται, εξαφανίζεται ήσυχα, θορυβώδης πια, με τι μπορούν αυτά τα μαλακά φτερά να θορυβώσουν; Ή είναι καλύτερα να μην το σκέφτεστε; Είναι τόσο εύκολο να μην βλέπεις τίποτα σε αυτό το έργο…