Ο πίνακας του Παρμιγιανίνο «Madonna and Rose». Το μέγεθος της εικόνας είναι 109 x 88,5 cm, λάδι σε ξύλο. Το αισθητικό ιδανικό του Parmigianino, ο σχηματισμός του οποίου εντοπίζεται σε πολλά έργα του της δεκαετίας του 1520. , υποταγμένη στην επιθυμία να συγκρίνει την πραγματικότητα με έναν κόσμο εκλεπτυσμένης αριστοκρατικής, εύθραυστης, σχεδόν αιθερικής ομορφιάς, είναι αφηρημένης φύσης και πολύ σύντομα ανακαλύπτει τη στενότητα των ιδεολογικών θέσεων του πλοιάρχου. Αυτό είναι το «Madonna and Rose» του, το οποίο είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και χαρακτηριστικά έργα του τρόμου.
Οι εικόνες αυτής της εντυπωσιακής, αριστοκρατικής σύνθεσης είναι εκλεπτυσμένες, σκόπιμα κοσμικής φύσης και ταυτόχρονα στερούνται όχι μόνο σημασίας, αλλά και ανθρώπινης ζεστασιάς, που χαρακτηρίζεται από εσωτερική κατωτερότητα.
Στη Madonna, η Parmigianino δίνει έμφαση στην ψυχρή αποξένωση, την αριστοκρατική αδυναμία πρόσβασης, δίνοντας στο όμορφο πρόσωπό της μια υπεροπτική, σχεδόν σκληρή έκφραση και μια χειρονομία λεπτών κομψών χεριών – συμπεριφορά, εσκεμμένη σκοπιμότητα. Η ασάφεια των απόψεων, η φλερτ κάμψη του σώματος, δίνοντας έμφαση στην στρογγυλότητα των γοφών, δίνουν την εντύπωση του ψυχρού αισθησιασμού στην εικόνα του μικρού Χριστού. Οι αρχές της εικονογραφικής γλώσσας του πλοιάρχου του τρόμου, που αποκτά ιδιαίτερη πολυπλοκότητα στη Madonna και το Rose, έχουν σχεδιαστεί για να τονίζουν την ιδεολογία αυτών των εικόνων, τη μη συμμετοχή τους στον πραγματικό κόσμο.
Το χρώμα της εικόνας, χτισμένο πάνω σε έναν εξαιρετικό συνδυασμό κρύων καπνιστών λιλά, απαλό ροζ, γαλάζιο-πράσινο, ξεθωριασμένους κόκκινους τόνους, όχι μόνο τονίζει την αριστοκρατία των εικόνων, αλλά τους στερεί από την πλήρη αιμορραγία, την πειστική ύλη: το σώμα του Χριστού, το πρόσωπο και τα χέρια της madonna, γραμμένο με απαλό γενικευμένο τρόπο, σε απαλό ροζ τόνο με ανοιχτό μπλε και λιλά αποχρώσεις, μοιάζουν σχεδόν με πορσελάνη.