Γύρω στο 1480, ο καλλιτέχνης Leonardo da Vinci ζωγράφισε το Ερμιτάζ «Madonna with a Flower» – ένα έργο που έχει ήδη ένα νέο ολιστικό σχέδιο και αντιπροσωπεύει το πρώτο σημαντικό ορόσημο στην καριέρα του Leonardo. Στη μικρή του εικόνα, ο νεαρός καλλιτέχνης επέλεξε ένα από τα πιο δημοφιλή μοτίβα στους πίνακες της πρώιμης Αναγέννησης – την απεικόνιση της Madonna με έναν οικείο λυρικό τρόπο, όταν το θέμα της μητρότητας εκφράζεται απλά και χωρίς τέχνη, χωρίς την πολυπλοκότητα του ιδεολογικού και γραφικού σχεδιασμού που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις μεγάλων βωμών.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν έχει φτάσει ακόμη σε πλήρη ωριμότητα – αυτό αντικατοπτρίζεται στην όχι πολύ επιτυχημένη – πολύ μεγάλη και κάπως συμβατική – μορφή του μωρού. Και όμως, ο πίνακας «Madonna Benoit» ξεχωρίζει έντονα ανάμεσα στις συνθέσεις Quattrocentist κοντά της, στις οποίες η εικόνα της Madonna φαίνεται στατική, παγωμένη όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά, επειδή δεν έχουν τόσο ανοιχτή έκχυση συναισθήματος, όπως και στη φωτεινή ευτυχία της μητρότητας του Leonard Maria. Παρουσιάζοντας το κίνητρο του παιχνιδιού μιας νέας μητέρας και ενός παιδιού με ένα λουλούδι στην εικόνα, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν ξεπερνά τη γραμμή πέρα από την οποία ξεκινά η χαρακτηριστική εικόνα του είδους, η λογική του νοικοκυριού, χαρακτηριστική για πολλούς ζωγράφους του 15ου αιώνα.
Η αληθινή ζωή του Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι μια υψηλή αλήθεια, και σύμφωνα με αυτήν η εικονογραφική γλώσσα στην εν λόγω εικόνα είναι πιο γενικευμένη από ό, τι στα προηγούμενα έργα του – αυτό το συγκεντρωμένο όραμα, η ικανότητα να βλέπεις πολλά σε λίγο, το οποίο είναι ήδη χαρακτηριστικό της Υψηλής Αναγέννησης. Οι φιγούρες της madonna και του μωρού, γεμίζοντας σχεδόν ολόκληρη την εικόνα, σχηματίζουν το χώρο της με το μόνο μεγάλο πλαστικό της. Δεν υπάρχουν περισπαστικές λεπτομέρειες.
Αντί ενός πλούσιου λεπτομερούς τετρακεντρικού φόντου κορεσμένου με εικόνες, υπάρχει μόνο ένα εξαιρετικά λακωνικό κίνητρο: ένα παράθυρο σε έναν σκοτεινό τοίχο που ταυτόχρονα δείχνει ότι η δράση λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό, επιτρέποντάς σας να δείτε έναν καθαρό μπλε ουρανό πίσω από τους τοίχους του. Στον ίδιο τον πίνακα, που δεν λάμπει με έντονα πολύχρωμα εφέ, αντί για αποσυνδεδεμένο η Φλωρεντία, παθητικά ταιριασμένα σημεία χρώματος, η αίσθηση ενός περίεργου ομοιόμορφου τόνου γλιστρά.