Ο τελευταίος δείπνος – Λεονάρντο ντα Βίντσι

Ο τελευταίος δείπνος   Λεονάρντο ντα Βίντσι

Η ζωγραφική του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο τελευταίος δείπνος» προβλέπει ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη της ιταλικής τέχνης – την Υψηλή Αναγέννηση.

Ο απατηλός χώρος συνεχίζει οπτικά τον πραγματικό χώρο του τραπεζιού. Τα βαθιά τοιχώματα των πλευρικών τοιχωμάτων και της οροφής εμφανίζονται ως παραπλανητική συνέχεια των τοίχων και της οροφής, αλλά δεν συμπίπτουν πλήρως μαζί τους λόγω της κάπως αναγκασμένης χωρικής γωνίας τους.

Επιπλέον, ο πίνακας με τις φιγούρες που κάθεται σε αυτό βρίσκεται ελαφρώς υψηλότερος από το δάπεδο, και οι εικόνες δεν εμφανίζονται σε πλήρες μέγεθος, αλλά ελαφρώς μεγαλύτερες. Αυτό εξαλείφει την εντύπωση της πλήρους οπτικής ενότητας πραγματικών και απατηλών χώρων, η σχέση τους είναι περίπλοκη, χάνοντας τη μοναδικότητά τους. Η ιερή δράση δεν αναμιγνύεται πλέον με την καθημερινή ζωή και την καθημερινή ζωή και φαίνεται πιο σημαντική, σημαντική.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η εντύπωση της ακραίας έντασης της συνωμοσίας που αφήνει τη νωπογραφία του Λεονάρντο. Επιτυγχάνεται μέσω μιας προσεκτικά μελετημένης σύνθεσης ενός εικονογραφικού απολογισμού του γεγονότος του ευαγγελίου. Η στιγμή εμφανίζεται όταν ο Ιησούς μόλις είπε τα λόγια του: «… ένας από εσάς, που έρχεται μαζί μου, θα με προδώσει», και ως εκ τούτου όλες οι τροχιακές συνθέσεις έλκονται στη φιγούρα του – όχι μόνο το οπτικό, αλλά και το σημασιολογικό κέντρο του έργου.

Μοναχικός και απομονωμένος από τους υπόλοιπους, επισημασμένος επιπλέον από την εικόνα του παραθύρου πίσω από τον Χριστό, που πέφτει στο επίκεντρο της σύγκλισης των προοπτικών γραμμών, η φιγούρα του λειτουργεί ως ένδειξη αμετάβλητης ηρεμίας και ακλόνητης εμπιστοσύνης στην ορθότητα του επιλεγμένου μονοπατιού. Οι χωρικές «παύσεις» και στις δύο πλευρές του διαβάζονται οπτικά ως εικόνα μιας πραγματικά «σοβαρής» σιωπής αμέσως μετά τα λόγια του, αντικαθίστανται από μια αποπροσανατολισμό των μπερδεμένων θαυμαστικών και από κοινού ακούγεται «είμαι εγώ;».

Κάθε μια από τις μορφές των αποστόλων αντιπροσωπεύει έναν συγκεκριμένο τύπο έκφρασης, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των εκφράσεων του προσώπου και των χειρονομιών που προσωποποιούν την απορία, τον θυμό, τον φόβο. Για να συγκεντρώσει όλη αυτή την ποικιλομορφία των διανοητικών κινήσεων, ο Leonardo υποτάσσει την εικόνα σε άκαμπτη σύνθεση. Μπορεί να παρατηρήσετε ότι οι απόστολοι είναι ενωμένοι σε ομάδες, τρεις σε κάθε μία, γι ‘αυτό, σε αντίθεση μεταξύ τους, οι φιγούρες τους λαμβάνουν πρόσθετη εκφραστικότητα. Με αυτήν την αρχή της συνθετικής ομαδοποίησης, ο εσωτερικός ρυθμός δράσης αποκαλύπτεται με εκπληκτική ορατότητα, επιπλέον, έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί με την πάροδο του χρόνου.

Στην πραγματικότητα, σε κάθε ομάδα παρουσιάζεται ένα συγκεκριμένο στάδιο κατανόησης των λέξεων που ακούγονται από τον Δάσκαλο. Μια έκρηξη συναισθημάτων, το επίκεντρο της οποίας βρίσκεται στο κέντρο του τραπεζιού, όπου κάθεται ο Ιησούς, με τη μορφή εξασθενημένης ηχώ φτάνει στα άκρα του τραπεζιού, από όπου, μέσω των χειρονομιών των αποστόλων που κάθονται στα άκρα του, επιστρέφει στο σημείο εκκίνησής του – η μορφή του Χριστού.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)