Το έργο «Flora and Zephyr» γράφτηκε από τον Adolf Bouguereau με βάση τον αρχαίο ρωμαϊκό μύθο του ζεύγους Zephyr – τον δυτικό ελαφρύ και ζεστό μεσογειακό άνεμο και τη χλωρίδα – τη νέα θεά της άνοιξης και των λουλουδιών. Ο συγγραφέας πήρε ως βάση ακριβώς τη ρωμαϊκή ερμηνεία της ιστορίας, ενώ η ελληνική μυθολογία χαρακτήρισε τον Ζέφυρ έναν ισχυρό τυφώνα με βροχή.
Η σκηνή στην οποία ο Bouguereau έδωσε προσοχή αντιπροσωπεύει την αγάπη και την ανάμειξη των πρώτων σημείων της αφύπνισης της φύσης από την αδρανοποίηση. Η εικόνα της Flora, αρωματική, σχεδόν διαφανής, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα primrose στο τέλος του χειμώνα. Ο σύζυγός της – ένας νεαρός Ζέφυρος με τα φτερά μιας ετερόκλητης πεταλούδας – σαν να επικονιάζει ένα ανοιχτό μπουμπούκι με την προσοχή του, τα φιλιά, τις απαλές παλμούς της αφής. Είναι όμορφα, δεν γνωρίζουν ότι η Μορένα, η βασίλισσα του Χειμώνα, φοβάται τα καυτά συναισθήματά τους και την ωριμότητα των φιλιών. Ο Bouguereau έγραψε τους βασικούς εραστές στην παράδοση των βιβλικών ιστοριών. Στον τρόπο της παράστασης, διαβάζονται αντίκες νότες, αν και ο καμβάς ανήκει στην κατεύθυνση του σαλόνι Ακαδημίας.
Στα χέρια του ζωγράφου υπήρχε γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία ενός αριστούργημα κατανοητού τόσο σε ένα ενήλικο ακροατήριο από μια σκηνή αγάπης, όσο και σε παιδιά που μεταφέρονται από τη μαγεία και το μυστήριο. Μια ελαφριά παλέτα συμπληρώνει την υπέροχη πλοκή με σαφήνεια και διαφάνεια του χρώματος. Η τεχνική της εφαρμογής βαρύ λαδιού στο έδαφος είναι τόσο ενάρετη ώστε οι πινελιές και οι πινελιές του σωρού να μην μαντέψουν. Η γυαλιστερή επιφάνεια της χρωστικής μοιάζει με τη σύγχρονη αναπαραγωγή.
Μαζί με την οικεία σκηνή, υπάρχει πολλή αγνότητα στο έργο. Ο Bouguereau δεν επιδίωξε τον διατρητικό ερωτισμό. Ένιωσε μόνο τη σεξουαλικότητα, εφαρμόζοντας κουρτίνες όπου ήταν απαραίτητο, καλύπτοντας τα πόδια της Flora με ύφασμα βατόμουρου και μουσελίνα. Ο Adolf ζωγράφισε έναν ζεστό και ήσυχο κήπο παραδοσιακά σε ζεστά χρώματα, προτιμώντας φυσικά χρώματα. Τα λουλούδια που σκορπίζουν το γρασίδι μοιάζουν με μπαρόκ μπουμπούκια – γεμάτα, με πολλά πυκνά συμπιεσμένα πέταλα. Τα σώματα των ηρώων είναι αθώα, ο Ζέφυρος είναι ακόμη πολύ νέος και έχει μια ορισμένη θηλυκότητα και μυς.
Η Φλόρα φαίνεται μεγαλύτερη και ισχυρότερη από έναν ελαφρύ και χωρίς βάρος εραστή. Το έργο «Flora and Zephyr» ανήκει στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα – το κατώφλι του νεοκλασικισμού και την ακμή του ιμπρεσιονισμού, το οποίο ο Bouguereau δεν δέχτηκε με καρδιά ή ψυχή. Στον καμβά του υπάρχουν ηχώ από τον Ρομαντισμό και ένα απαραίτητο γράμμα από τη φύση, ως αφιέρωμα στον ρεαλισμό.