Οι «μπλε χορευτές» θεωρούνται πραγματικό αριστούργημα, ανήκουν επίσης στην περίοδο της δουλειάς του Degas, όταν απεικόνιζε μισές γυμνές φιγούρες μπαλαρίνες, φωτισμένες από ένα έντονο φως. Αυτή η εικόνα δείχνει την ήδη ολοκληρωμένη παράσταση, το τέλος της θεατρικής παράστασης. Η ακτίνα ενός θεατρικού προβολέα για μια στιγμή αρπάζει τις φιγούρες μπαλαρίνας από το σκοτάδι, το φως ζωντανεύει τη μορφή, αναγκάζοντας τις φιγούρες να κινούνται. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Degas δεν χρωματίζει τον αέρα με το φως, όλη του η δράση περικλείεται σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον της θεατρικής σκηνής.
Τέσσερις χορευτές στην εικόνα σχηματίζουν ένα αναπόσπαστο σύνολο, με την πλαστικότητα τους να μεταφέρει την ιδέα μιας αρμονικής, αρμονικής και αναπτυσσόμενης κίνησης. Είναι δύσκολο να πούμε αν τέσσερις μπαλαρίνες απεικονίζονται στον καμβά. Αυτό μπορεί να είναι το σχήμα του ίδιου χορευτή, αλλά σε διαφορετικές στροφές.
Στα τέλη του 1900 – αρχές του 1910, ο Έντγκαρ Ντεγκάς άλλαξε από τη ζωγραφική σε γλυπτική. Απεικόνισε τις φιγούρες των αλόγων, των λουόμενων, των μπαλαρίνων. Στα γλυπτά του, ο Degas επιδίωξε επίσης να μεταδώσει εκφραστικά την άμεση κίνηση, την ευκρίνεια και την απροσδόκητη θέση της στάσης και ταυτόχρονα μπόρεσε να διατηρήσει την πλαστικότητα και την ακεραιότητα των μορφών.
Ο Degas θέτει στον εαυτό του αδύνατα καθήκοντα, προσπαθώντας να βρει την αδύνατη ισορροπία και αρμονία των χαρακτήρων, και κατευθύνει όλη τη δύναμη του ταλέντου του για την επίλυσή τους. Στα πρώτα του σημειωματάρια, έγραψε: «Πρέπει να μάθετε να θυμάστε φόρμες και εκφράσεις και να μην σχεδιάζετε ή να γράφετε απευθείας από τη ζωή.» Ο Ντεγκάς παρέμεινε πιστός σε αυτήν την αρχή για το υπόλοιπο της ζωής του.
Στην ενηλικίωση, ο καλλιτέχνης άρχισε να αναπτύσσει σοβαρές οφθαλμικές παθήσεις, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να απολαμβάνει τα χρώματα της ζωής στη Νέα Ορλεάνη. Ο Ντεγκά έγραψε για την Αμερική: «Ο ήλιος εδώ είναι τόσο δυνατός που ακόμα δεν μπορούσα να γράψω τίποτα στο ποτάμι».
Από το 1891, ο Degas είναι εντελώς περιφραγμένος από τον εξωτερικό κόσμο, δεν διαβάζει καν εφημερίδες. Απορροφά την ομορφιά της φύσης και ζει με τις παλιές του σκέψεις. Ο Ντεγκά αποδείχθηκε ένας θαυμάσιος μαθητής των παλιών δασκάλων, ο οποίος πίστευε ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν «να κυριαρχήσει και να είναι σε θέση να μεταδώσει το κυρίαρχο πάνω στο οποίο βασίζεται η αρμονία της εικόνας».