Το «At the Piano» είναι η πρώτη μεγάλη εικόνα του Γουίστλερ, το έργο του οποίου ξεκίνησε στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 1858 και ολοκληρώθηκε την άνοιξη του επόμενου έτους. Στην εικόνα βλέπουμε την αδελφή του καλλιτέχνη Ντέμπορα και την κόρη της Άννα. Η ιδέα της δημιουργίας του καμβά εμπνεύστηκε από τις παιδικές εντυπώσεις του Whistler για τη ζωή στη Ρωσία. Η Μικρή Ντέμπορα ήταν ταλαντούχος πιανίστας και συχνά έδινε συναυλίες στην Αγία Πετρούπολη.
Η μελαγχολική διάθεση της εικόνας πιθανότατα οφείλεται ακριβώς σε αυτές τις λυρικές αναμνήσεις μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας. Ο Γουίστλερ σκόπευε να παρουσιάσει τη ζωγραφική στο Σαλόνι το 1859, αλλά ονομαζόταν «πολύ πρωτότυπο» και απορρίφθηκε, αλλά ο καλλιτέχνης Φρανσουά Μπονβίν είχε διαφορετική άποψη, οπότε εξέθεσε μια ζωγραφική του Γουίστλερ στο εργαστήρι του στο Παρίσι. Έχοντας δει αυτό το έργο, ο εξαιρετικός πλοίαρχος του ρεαλισμού Gustave Courbet συγχαίρει τον Αμερικανό για το επιτυχημένο ντεμπούτο του στη ζωγραφική.
Το «At the Piano» εντυπωσιάζει με μια εξαιρετική επιλογή συμπληρωματικών αποχρώσεων. Τα σύνθετα γκρι-πράσινα και ώχρα-γκρι χρώματα έρχονται σε αντίθεση με τα τοπικά σημεία: το μαύρο χρώμα του φόρεμα της Deborah, το λευκό χρώμα της στολής της κόρης της και το κόκκινο χρώμα του καναπέ. Η εικόνα ήταν ζωγραφισμένη με ευρεία πινελιές, που θυμίζουν τον τρόπο του Courbet.
Ο Whistler εμπνέεται από την αποσπασματική σύνθεση, παραδοσιακή για τη ζωγραφική της Ανατολής. Η τεχνική «περικοπής» των πινάκων που κρέμονται στο παρασκήνιο κάνει την κατασκευή του καμβά εντελώς πρωτότυπη, σε αντίθεση με ρεαλιστικές συνθέσεις, οι οποίες για τον ίδιο σκοπό – για να επεκτείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον χώρο της εικόνας – χρησιμοποίησαν μόνο την προοπτική και το παιχνίδι του φωτός. Στον πίνακα «Στο πιάνο» μπορείτε επίσης να παρατηρήσετε την επίδραση της ολλανδικής ζωγραφικής από τον Whistler.
Ο συλλέκτης, ο οποίος επρόκειτο να αγοράσει αυτόν τον καμβά, εξήγησε ότι «θα φαινόταν υπέροχο δίπλα στον Βέρμερ.» Ο Ντεγκάς είχε αυτήν την ίδια εικόνα στο μυαλό του όταν θυμήθηκε την αρχή της καριέρας του: «Ο Φοντέιν, ο Γουίστλερ κι εγώ περπατήσαμε στον ίδιο δρόμο – τους Ολλανδούς».