«… Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, ο Cezanne εξάντλησε πραγματικά όλες τις δυνατότητες που μπορούσε να του δώσει ο Ja de Buffan και τα περίχωρά του. Τώρα οι λόφοι του Tolone προσελκύουν όλο και περισσότερο τον καλλιτέχνη. Χωρίς ικανοποίηση με το δωμάτιο στο Black Castle, η Cezanne ενοικίασε ένα μικρό σπίτι του χωριού κοντά με ένα λατομείο bibbem, όπου κι αν πηγαίνει ο Cezanne, μπορεί τώρα να στεγάσει αξεσουάρ εργασίας, να κάνει ένα διάλειμμα, να φάει ένα μικρό κουλούρι ψωμί με ένα κομμάτι τυρί – ο καλλιτέχνης σπάνια επιστρέφει στην κυρία για δείπνο – για να διαβάσει τον Lucretius ή τον Virgil.
Ένα παλιό, διατηρημένο πευκοδάσος καλύπτει το λόφο. Πανίσχυρα παλιά δέντρα, τεράστια διάσπαρτα τεμάχια λατομείου προσφέρουν τη φαντασία του Cezanne υπέροχα μοτίβα που είναι αρμονικά με τη διάθεση του καλλιτέχνη, στη ζωή του οποίου έχει έρθει η φθινοπωρινή σεζόν. Ο Cézanne, ωστόσο, είναι μόλις 57 ετών, αλλά αισθάνεται ότι το ηλιοβασίλεμα πλησιάζει, σκέφτεται κοντά στο θάνατο. Ξέρει τι συνδέεται με αυτήν τη γη, ότι η μέρα δεν είναι μακριά όταν θα δεχτεί τις στάχτες της.
Ω, αυτή η χώρα! Την αγαπά όπως δεν είχε ξαναδεί. Είναι σάρκα της σάρκας της. Μέσα από αυτό, διείσδυσε στα βάθη των πραγμάτων. Υπήρχε μια εποχή που στη ζωγραφική του προσπάθησε να ισιώσει τη γραμμή, ήταν ερωτευμένος με την οριζόντια, με τις πυραμίδες, με διάφορα γεωμετρικά σχήματα, ο κόσμος φαινόταν ομαλός, μετρημένος, σοφία και θα ήταν ο ίδιος. Τώρα ο κόσμος γι ‘αυτόν είναι μια γεμάτη αιματηρή ζωή, χτυπώντας για πάντα από τα έντερα της γης, την οποία ο καλλιτέχνης επιδιώκει να μεταδώσει με την ξέφρενη βούρτσα του, εκφράζοντας τον εαυτό του.
Με όλη του την ύπαρξη, συνδέεται με αυτόν τον απέραντο κόσμο. Πήρε τον δυναμισμό, το αιώνιο κίνημα, το οποίο ωθεί συνεχώς τις δυνάμεις εμποτισμού στη ζωή. Στους καμβάδες του με φύλλωμα και βράχια, ένα λατομείο Bibemu και πεύκα του Μαύρου Κάστρου εμφανίζονται ως ένα είδος αποκάλυψης. Ο Cezanne φέρνει στη γύρω πραγματικότητα το άγχος της ανήσυχης ψυχής του, δίνει στο τοπίο ένα σχεδόν τραγικό πάθος. Ο ρυθμός των έργων του γίνεται πιο γρήγορος: τα χρώματα φτάνουν σε απίστευτη φωτεινότητα και δύναμη. Από τώρα και στο εξής, οι πίνακες του Cezanne είναι ένα αξιολύπητο τραγούδι… «
(1 votes, average: 5,00 out of 5)