Η ιστορία αυτής της εργασίας είναι απλή και περήφανη. Η συγγραφέας την «κατασκοπεύει» σε ένα από τα νοσοκομεία όπου αντιμετωπίστηκαν πόρνες. Αξίζει να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στις φιγούρες για να κατανοήσετε ολόκληρο το σημείο αυτής της συνάντησης: στην αγκαλιά μιας νεαρής γυναίκας μπορείτε να δείτε το μωρό. Μια ανελέητη μητέρα της δίνει το απροσδόκητο παιδί στο μοναστήρι. Στα μάτια του καλλιτέχνη, αυτή η σκηνή έχει μια βαθιά, βιβλική έννοια και νόημα.
Ο πλοίαρχος στην εικόνα της σκηνής παραπέμπει τον θεατή στις τοιχογραφίες της Romanica και τα ψηφιδωτά του Βυζαντίου. Εδώ μεταδίδει με ακρίβεια τις πόζες και τις πλαστικές φιγούρες, τις πτυχές των ρούχων, τα ίδια τα πρόσωπα των ηρωιδίων. Με πένθος ταπεινοφροσύνη και χωρίς καμία πεποίθηση, η καλόγρια είναι έτοιμη να δεχτεί τον καρπό της αμαρτίας ενός άλλου.
Ο αιτητής εκπλήσσει τον θεατή με μια καταδικασμένη απελπιστική, απουσία ματιά. Είναι ενδιαφέρον ότι μόνο μία από τις γυναίκες ρίχνει τη σκιά, αυτή που έφερε το μωρό. Αυτή η σκιά, ως υπόδειξη για το αμαρτωλό παρελθόν της ηρωίδας. Οι γυναίκες έσκυψαν το κεφάλι μπροστά τους. Σε αυτήν τη θέση συγχώρεση και εξιλέωση. Το μόνο πράγμα που δεν υπάρχει στην εικόνα είναι η ελπίδα, η αγάπη και η πίστη.
Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί είναι ίσες μορφές ενώπιον του Θεού. Εξ ου και το διπλό όνομα, στο οποίο η λέξη «αδελφές» είναι το κλειδί. Η εικονική αισθητική τονίζει περαιτέρω το χριστιανικό περιεχόμενο της εικόνας. Η διάθεση του έργου τονίζεται από την ηρεμία, η ατμόσφαιρα είναι κρύα και η ίδια η σύνθεση είναι στατική, τόσο χαρακτηριστική της μεσαιωνικής τέχνης, όταν το κύριο πράγμα σε κάθε έργο ήταν ένας κανόνας, ένα σύνολο κανόνων με τους οποίους δημιουργείται οποιαδήποτε εικόνα μιας βιβλικής ιστορίας που συνδέεται με την αντανάκλαση του ιερού κόσμου.