Στη ζωγραφική του Γουίστλερ Symphoria στο Λευκό Νο. 2, ακούγονται απόηχοι του ιαπωνικού πολιτισμού. Ωστόσο, η υπηρεσία πορσελάνης, ένας ανεμιστήρας και ροζ λουλούδια, που θυμίζουν λουλούδια sakura, είναι μόνο λεπτομέρειες εδώ, η προσοχή δεν επικεντρώνεται σε αυτά: ο καλλιτέχνης έχει άλλους στόχους.
Ο καμβάς απεικονίζει μια νεαρή γυναίκα που εξετάζει δυστυχώς ένα γαμήλιο δαχτυλίδι στο αριστερό της χέρι και, προφανώς, θυμάται τον εραστή της, με τον οποίο αυτή τη στιγμή είναι χωρισμένη για κάποιο λόγο. Η σκηνή είναι γεμάτη με ελαφριά θλίψη, μια αύρα λυπημένης στοχαστικότητας. Η συνθετική τεχνική της αντανάκλασης του καθρέφτη δίνει έμφαση στη μυστηριώδη διάθεση της εικόνας.
Το «Girl in White» αντιπροσωπεύει το αποφασιστικό διάλειμμα του Whistler με τον ρεαλισμό. Το 1864, κατά τη διάρκεια παρουσίασης στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, ο πίνακας ήταν έκπληκτος και εγκρίθηκε από όλους που, με τα λόγια του ποιητή Charles Baudelaire, θεώρησαν ρεαλιστική ζωγραφική «έναν πόλεμο με τη φαντασία».
Σε αυτήν την εικόνα, ο Whistler προσπάθησε να συνδυάσει την κομψότητα και την καλή γεύση με τη φαντασία. «Η φινέτσα ήταν πάντα γι ‘αυτόν το κυρίαρχο στοιχείο, ο φορέας όλων των καλύτερων, ένας συνδυασμός συναισθηματικότητας και ακρίβειας», είπε ένας από τους φίλους του για τον Γουίστλερ. Η φαντασία, η εκλεπτυσμένη κομψότητα και η κομψότητα, που ενυπάρχουν στην προσωπικότητα του καλλιτέχνη και ενσωματώθηκαν με επιτυχία στο «Girl in White», οδηγούν στο γεγονός ότι αυτή η εικόνα είναι ένα από τα πιο αποκαλυπτικά έργα του Whistler.
Το 1867, ο καλλιτέχνης προσθέτει στο όνομα της εικόνας τον μουσικό όρο «Symphony in White No. 2». Κατά την άποψή του, η αρμονία των χρωμάτων πρέπει να ενεργεί στον θεατή ως κομμάτι μουσικής, και ως εκ τούτου ο Γουίστλερ επιδιώκει να βρει αρμονική ενότητα ενός μεγάλου αριθμού λευκών αποχρώσεων.