Ο καλλιτέχνης απεικόνιζε εδώ μια χαρούμενη κοινωνία, αποτελούμενη από επτά άτομα, τα οποία περνούν ανέμελα τις ανέμελες δραστηριότητές τους σε έναν καταπράσινο δασικό γκαζόν και, παρεμπιπτόντως, διασκεδάζουν να αιωρούνται σε μια κούνια σχοινιών.
Μεγάλα απλωμένα δέντρα, διακοσμημένα σε ζεστούς καφέ-πράσινους τόνους, κρύβουν τον ουρανό και μόνο στη μέση, σαν να χωρίζουν, αφήνουν ένα φωτεινό σημείο, πάνω στο οποίο η μορφή μιας κυρίας σε μια κούνια, ντυμένη με ένα ελαφρύ κόκκινο-κεράσι φόρεμα, είναι πολύ πλεονεκτική.
Η ταλάντευση κινείται από τον μόνιμο κύριο. Η έκφραση στο πρόσωπό του δείχνει την έκταση στην οποία είναι σοβαρά και έντονα απασχολημένος με τα καθήκοντά του. Είναι ντυμένος με πράσινο-κίτρινο καφτάνι. Η υπόλοιπη παρέα, χωρισμένη σε δύο ομάδες, κάθισε στο γρασίδι και ασχολήθηκε με χαρούμενα φλυαρία. Φορέματα του πρώτου μισού του 18ου αιώνα κομμένα, κόκκινα και μπλε στις μορφές της αριστερής ομάδας και χρυσό καφέ, κίτρινο και ανοιχτό μπλε στις μορφές της δεξιάς ομάδας. Όλα αυτά τα χρώματα δίνουν ενδιαφέροντα σημεία που είναι απόλυτα αρμονικά με το σκούρο πράσινο φόντο του τοπίου.
Είναι αδύνατο να μην παρατηρήσουμε ότι η ίδια η επιλογή της πλοκής, της σύνθεσης και ακόμη και εν μέρει των χρωμάτων και της ζωγραφικής υποδηλώνουν την αδιαμφισβήτητη επίδραση του Watteau. Ορισμένη ξηρότητα που ενυπάρχει σε αυτήν την εικόνα εξαρτάται από μια προσεκτική δήλωση των λεπτομερειών και από τη σημαντική επικράτηση της πίσσας, ιδιαίτερα αισθητή στα περιγράμματα του προσώπου μιας κυρίας που κάθεται σε μια κούνια και στη διακόσμηση του φυλλώματος των δέντρων. Σε γενικές γραμμές, η ταινία αισθάνεται την απουσία της φρεσκάδας και της ζωτικότητας που αιχμαλωτίζει τον θεατή στα έργα του Watteau.