Το πρώτο ανεξάρτητο έργο του E. Delacroix «Dante and Virgil», γραμμένο στην πλοκή της «Θεϊκής Κωμωδίας», τον έφερε φήμη και τον έκανε να μιλήσει για τη γέννηση ενός νέου ρομαντικού καλλιτέχνη. Η ισχυρή συναισθηματική επίδραση αυτού του καμβά οφείλεται κυρίως στη μη συμβατική χρήση του χρώματος.
Σε αντίθεση με τους κλασικιστές, που του έδωσαν μια δευτερεύουσα θέση σε σύγκριση με το σχέδιο, ο E. Delacroix θεωρεί ότι το χρώμα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωγραφικής. Ο έγχρωμος ήχος του «Dante and Virgil» ενισχύεται με τη χρήση χρωματικών τόνων: φωτεινά σημεία κόκκινου και μπλε στην εικόνα των ρούχων και οι ανοιχτές αποχρώσεις των γυμνών σωμάτων ξεχωρίζουν έντονα σε φόντο πράσινο-μπλε και καφέ. Άλλα ονόματα που βρέθηκαν σε αυτήν την εικόνα είναι «Dante’s Rook» και «Dante and Virgil in Hell».
Αυτός ο πρώτος μεγάλος καμβάς του Delacroix χρονολογείται από το «Raft of the Medusa» του Jericho τρία χρόνια νωρίτερα, αν και τα έργα είναι αρκετά «διαφορετικά» – η Gericault ερμηνεύει ένα πραγματικό τραγικό γεγονός και ο Delacroix δημιουργεί μια «λογοτεχνική» παρατήρηση που παραπέμπει το κοινό στο όγδοο τραγούδι της κόλασης από τη Θεία Κωμωδία του Ντάντε.
Αυτό το τραγούδι λέει πως ο Ντάντε, με επικεφαλής τον Βίργκιλ, διασχίζει το βάλτο της Στυγίας που περιβάλλει την πόλη της Διατροφής. Στο σκάφος, το οποίο κυβερνά ο Φλέγιος, ενώ προσπαθεί να ανέβει το «θυμωμένο», υπόκειται σε αιώνια εκτέλεση σε αυτό το βάλτο. Ο πίνακας του Delacroix καταδεικνύει την καλή γνωριμία του συγγραφέα με το έργο των παλαιών δασκάλων – για παράδειγμα, πολλές γραμμές και φιγούρες δανείστηκε απευθείας από αυτόν από τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος, ωστόσο, δεν μειώνει με κανέναν τρόπο την αξία αυτού του καμβά, ο οποίος πραγματικά έπληξε τους συγχρόνους. Και όχι μόνο οι «θυμωμένοι» νέοι, αλλά και οι αναγνωρισμένοι δάσκαλοι του ακαδημαϊκού, όπως, για παράδειγμα, η Antoine Grou. Ενέκρινε το χρώμα της εικόνας, χωρίς ωστόσο να αποτύχει να κατηγορήσει τον νεαρό συγγραφέα για την μη ικανοποιητική εικόνα.
Ο ίδιος ο Delacroix ήταν πολύ ευχαριστημένος με το ντεμπούτο του, αν και στο ημερολόγιο εκτίμησε το έργο αρκετά νηφάλια: «Και τέλος, η δική μου εικόνα, την οποία μου αρέσει πολύ», έγραψε. «Έχει ένα μειονέκτημα: δεν έχει τη γραφική δύναμη. Δεν είμαι αρκετά αντιμετώπισε την τεχνική του impasto, και ως εκ τούτου το περίγραμμα των μορφών φαίνεται θολό και όχι πολύ πειστικό… «
(1 votes, average: 5,00 out of 5)