Γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου Μπουρονάροτι «Πιάτα» ή «Πένθος του Χριστού». Το ύψος του γλυπτού είναι 174 cm, μάρμαρο. Το μεγαλύτερο έργο που πρότεινε τον νεαρό γλύπτη μεταξύ των πρώτων δασκάλων της Ιταλίας ήταν το μαρμάρινο γκρουπ Pieta. Πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 15ου και του 16ου αιώνα, η Πιέτα ανοίγει στο έργο του Μιχαήλ Άγγελου μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια αμετάβλητη πίστη στον θρίαμβο των ανθρωπιστικών ιδεών της Αναγέννησης, την ακεραιότητα των ηρωικών εικόνων και την κλασική σαφήνεια της μνημειακής καλλιτεχνικής γλώσσας.
Για τις δημιουργικές αναζητήσεις του νεαρού δασκάλου, η ίδια η επιλογή ενός σημαντικού και υπεύθυνου θέματος είναι ήδη ενδεικτική – η θλίψη της Παναγίας, που θρηνεί τον νεκρό γιο. Αυτό το θέμα ερμηνεύεται με βάθος απρόσιτο για τους δασκάλους του 15ου αιώνα. Πάντα ελκυστική στις εικόνες ενός αξιολύπητου χαρακτήρα, ο Μιχαήλ Άγγελος σε αυτήν την ομάδα έδωσε ένα παράδειγμα μιας βαθιάς ψυχολογικής αποκάλυψης δραματικής σύγκρουσης. Νιώθοντας τολμηρά να σπάσει την παράδοση, απεικόνισε τη Μητέρα του Θεού ως νεαρή, σκιάζοντας έτσι την ιδιαίτερη πνευματική της αγνότητα. Η υψηλή πνευματικότητα της εικόνας της Μαρίας, ο ευγενής περιορισμός των συναισθημάτων της στερεί το τραγικό θέμα από μια σκιά απελπισίας, προσδίδοντας έναν φωτισμένο χαρακτήρα στις θλίψεις της νέας μητέρας.
Σε αυτήν την ομάδα, ο Μιχαήλ Άγγελος έδειξε τον εαυτό του αφεντικό, αντιμετωπίζοντας ελεύθερα τις δυσκολίες της σύνθεσης, αισθανόμενος το συναισθηματικό περιεχόμενο της χειρονομίας. Πόση εκφραστικότητα, για παράδειγμα, βρίσκεται στο κεκλιμένο κεφάλι της Μαίρης, στην κίνηση της που της παραχωρείται προς το αριστερό χέρι, στο οποίο υποθέτουμε ότι ο διαλογισμός, η θλιβερή αμηχανία, μια ερώτηση.
Όμως, όσον αφορά την επεξεργασία πλαστικών, αυτή η ομάδα αντιπροσωπεύει ένα πολύ γνωστό βήμα προς τα πίσω σε σύγκριση με τη Μάχη των Κενταύρων, του οποίου το ζωντανό δωρεάν πλαστικό ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Η μοντελοποίηση των τόμων στο ρωμαϊκό «Pieta» είναι αρκετά λεπτομερής – αυτό ισχύει, ιδίως, για τις πτυχώσεις των ρούχων. Η επιφάνεια του μαρμάρου γυαλίζεται ομαλά στο πνεύμα των γενικά αποδεκτών παρά των παραδόσεων.