Σε αυτήν την εικόνα, ο καλλιτέχνης χύνει την αγάπη του για τη γη του. Είναι μια ένδειξη για το γιατί ο Σίσκιν ονομάζεται «βασιλιάς του δάσους».
Στο προσκήνιο υπάρχει ένα ξέφωτο του δάσους, από το οποίο οι δασικές μάζες «εξαπλώνονται» σταδιακά στην απόσταση. Το ανοιχτό πράσινο του γρασιδιού έρχεται σε αντίθεση με το σκούρο πράσινο του φυλλώματος και των βελόνων και το ανοιχτό γκρι σκιά του ουρανού που καλύπτεται με σύννεφα. Στο βάθος, μια μικρή λίμνη απεικονίζεται ως φωτεινό σημείο. Μια τέτοια απροσδόκητη αναλαμπή φωτός δίνει μια ασυνήθιστη έμφαση στο συνηθισμένο τοπίο, το μετατρέπει σε ένα υπέροχο πανόραμα στη γοητεία του.
Η ανέγγιχτη ρωσική φύση εμφανίζεται με όλο τον λυρισμό και την ειρήνη. Τα μάτια του θεατή στο προσκήνιο προσελκύονται από ένα μοναχικό παλιό πεύκο, που απλώνεται παράξενα προς τα πάνω σε κενό χώρο. Συνήθως οι μη συμβατικές μορφές κλαδιών είναι χαρακτηριστικές των δέντρων που αναπτύσσονται σε πολυσύχναστες περιοχές. Από αυτό στο μεσαίο σχέδιο από δεξιά προς τα αριστερά είναι μια λωρίδα δέντρων, σταδιακά αυξάνεται σε ύψος. Μια τέτοια ασυνήθιστη σύνθεση δίνει στην εικόνα έναν βαθμό ρεαλισμού.
Το άλσος στο παρασκήνιο δεν φαίνεται να είναι ενωμένο. Αυτό το αποτέλεσμα επιτυγχάνεται από τον καλλιτέχνη μέσω της χρήσης της τώρα χαμένης τεχνικής «valer», δηλαδή της ικανότητας να ζωγραφίζει μια εικόνα χρησιμοποιώντας τις πιο λεπτές αποχρώσεις του χρώματος, του φωτός και της σκιάς. Ο Σισκίν θεωρείται ο «βασιλιάς της Βαλέρα», λόγω του ότι διαθέτει μια λεπτή αίσθηση εγγύτητας στη φύση και μια αίσθηση σχεδόν κοσμημάτων σε ένα ελαφρύ περιβάλλον.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)