Το τέλος της δεκαετίας του 1890 ήταν η πιο τραγική περίοδος στη ζωή του Gauguin. Επιστρέφοντας το 1895 στην Ταϊτή, ο καλλιτέχνης ονειρεύτηκε να ανανεώσει τη σχέση του με την Tehura, αλλά μεγάλωσε τον γιο της Gauguin – Emil ήδη σε άλλο γάμο, με έναν ντόπιο άνδρα.
Στο τέλος του 1897, ο Γκαουγκίν έλαβε τρομερά νέα για το θάνατο της αγαπημένης του κόρης. Τότε η ατυχία έπεσε στο γιο του Κλόβι – το πόδι του είχε παραλύσει. Θα περάσει λίγος χρόνος και ο 20χρονος Κλόβις θα αποφασίσει για μια επιχείρηση που θα οδηγήσει στο θάνατό του.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια συναισθήματα συγκλονίστηκαν από τον καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου για αυτόν, είναι γνωστό ότι ο Gauguin έκανε ακόμη μια απόπειρα αυτοκτονίας.
Παράδοξο, όπως φαίνεται, αυτή τη στιγμή έπεσε η άνθηση του χρωματιστού ταλέντου του μεγάλου δασκάλου. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Gauguin καθοδηγείται από την ιδέα ότι το χρώμα είναι ακριβώς το καλλιτεχνικό μέσο που μπορεί να μεταφέρει τις λεπτότερες αποχρώσεις και τη διάθεση.
Ο πίνακας «Bathers» είναι ένα ασυνήθιστο έργο του Gauguin. Το τέλος της δεκαετίας του ’90 χαρακτηρίζεται από απλώς αλλαγή χρώματος – αντί για φωτεινά χρώματα έρχεται μια πιο σκούρα παλέτα, «Bathers», αντίθετα, διακρίνονται από την εξαιρετική φωτεινότητα.
Ο καμβάς δείχνει τους λουόμενους θεατές – γυναίκες της Ταϊτής. Τα γυμνά τους σώματα και οι ελεύθερες πόζες ενώνουν την ενότητα με τη φύση, την ελευθερία και την εξωτική ομορφιά.
Στο σχέδιο απόδοσης, ο Gauguin παραμένει πιστός στον εαυτό του – μια επίπεδη εικόνα των μορφών, ένα έντονο περίγραμμα, η κατανομή των χρωμάτων στον καμβά από ορισμένα σημαντικά αεροπλάνα.
Το έργο του «Bathers» βρίσκεται στη λίστα των πιο ακριβών έργων ζωγραφικής που πωλούνται στα τέλη του ΧΧ και του ΧΧΙ αιώνες. Το 2005, αυτός ο καμβάς δημοπρατήθηκε για 55 εκατομμύρια δολάρια. Παρεμπιπτόντως, ο αγοραστής ήθελε να παραμείνει ανώνυμος.