Το 1925, ο Πάμπλο Πικάσο αγαπούσε τον σουρεαλισμό, την πρωτοποριακή, αν όχι σοκαριστική, κατεύθυνση της ζωγραφικής. Ο σουρεαλισμός είναι η ενσάρκωση της υπερ-πραγματικότητας, η προσέγγιση των ανόμοιων, η έκθεση της συναισθηματικής, η δημιουργία παράλογης πραγματικότητας. Αυτή η κατεύθυνση παρείχε ένα ευρύ πεδίο για αναζητήσεις και τη δυνατότητα χρήσης των πιο τολμηρών μέσων έκφρασης. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Πικάσο ενδιαφερόταν για τον σουρεαλισμό.
Η πλοκή του έργου «Dance» εμπνεύστηκε από μια επίσκεψη στην πρεμιέρα του μπαλέτου Diaghilev στο Μόντε Κάρλο, όπου ο καλλιτέχνης ταξίδεψε με τη σύζυγό του.
Οι ιστορικοί της τέχνης συζητούν ακόμη για αυτόν τον διάσημο πίνακα. Μερικοί πιστεύουν ότι η εκφραστική-καταθλιπτική διάθεση του αριστουργήματος συνδέεται με την προσωπική ζωή του Πικάσο – ο γάμος του με τη ρωσική μπαλαρίνα Όλγα Χόκλλοβα προχώρησε γρήγορα στην ολοκλήρωσή του. Άλλοι θεωρούν αυτή την εικόνα πιο βαθιά, βρίσκοντας στους ήρωες των πραγματικών ανθρώπων. Σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, ο καμβάς απεικονίζει ένα ερωτικό τρίγωνο: Carlos Casagemos, Germain Gargallo και Ramon Pichot. Ο Casagemos – ένας απροσδόκητος ήρωας, λόγω του πρόωρου θανάτου του πριν από 20 χρόνια, ο Πικάσο υπέφερε πολύ, γεγονός που σηματοδότησε την αρχή της «μπλε περιόδου» του.
Ο λόγος για την αυτοκτονία του Carlos ήταν μια απλήρωτη αγάπη για τον Germain, ο οποίος αργότερα έγινε σύζυγος του Pisheau. Όταν ο Πικάσο εργάστηκε πάνω στην εικόνα, έλαβε τα νέα για το θάνατο του Ραμόν. Εδώ είναι ένα μοιραίο και τραγικό τρίγωνο χορού που αποδείχθηκε από τον μεγάλο δάσκαλο.
Η εικόνα διακρίνεται από την ειδική πλαστικότητα των γραμμών και την εκφραστικότητα, η οποία μεταφράζεται σε ανεξέλεγκτη συναισθηματικότητα.