Οι «Eaters of Melon and Grapes» είναι από τους καλύτερους πίνακες του Murillo. Εδώ προσπάθησε να λύσει ένα πρόβλημα που δεν είχε ακόμη θέσει – το έργο της απεικόνισης της φύσης με φυσικό φως. Και οι δύο μικροί ήρωες της εικόνας κάθονται στο έδαφος. Βυθίζονται σε μια σκιά, σταδιακά φωτίζουν στη δεξιά άκρη της εικόνας. Δεν ακούμε τι μιλάνε τα αγόρια, δεν γνωρίζουμε τη σχέση τους, αλλά ο συγγραφέας μεταφέρει οπτικά τη συνομιλία τους με γραφικά μέσα, ζωγραφίζει τους χαρακτήρες τους τόσο έντονα, που μας φαίνεται ακούσια ότι έχουμε γνωρίσει εδώ και καιρό αυτά τα κουρέλια. Ο «κύριος της κατάστασης» εδώ είναι προφανώς ένα αγόρι με πεπόνι.
Μας λένε για αυτό και τη ματιά του σε έναν φίλο – από πάνω προς τα κάτω – και μια ελαφρώς γελοία έκφραση στο πρόσωπό του, καθώς και το γεγονός ότι το πεπόνι βρίσκεται στην αγκαλιά του. Στο πρόσωπο του συντρόφου του, αντίθετα, γράφεται αναποφασιστικότητα. Αυτός, ωστόσο, προσπαθεί να την μεταμφιέσει με υπερβολικά πανικοβλητή χειρονομία στέλνοντας μια βούρτσα σταφυλιών στο στόμα του.
Οι Eaters of Melon and Grapes προαναγγέλλουν τη γέννηση του ευάερου στιλ του Murillo, που τον έκανε διάσημο. Στο «Eaters» βρίσκεται ήδη σε έναν εντελώς νέο τρόπο, σε σύγκριση με τους πίνακες της προηγούμενης περιόδου, προσεγγίζει τη δημιουργία εφέ φωτός-αέρα, αλλά εξακολουθεί να μην ανταποκρίνεται αρκετά στα καθήκοντα που έχει θέσει για τον εαυτό του. Ο Murillo, προφανώς, ο ίδιος ένιωθε ότι δεν μπόρεσε να επιτύχει την επιθυμητή υφή του φωτός και του αέρα. Δούλεψε με ένα παχύ, παστώδες επίχρισμα, απαιτώντας σαφή όρια μεταξύ του ατμοσφαιρικού περιβάλλοντος και των όγκων. Φυσικά, ένα τέτοιο επίχρισμα δεν συνέβαλε στην «ευελιξία».
Ωστόσο, στο The Eaters of Melon and Grapes, ο Murillo κατάφερε να ξεπεράσει αυτήν τη δυσκολία με έναν μάλλον πρωτότυπο τρόπο. Διάσπαρσε κηλίδες λουλουδιών και σκιές διαφόρων εντάσεων στον καμβά. Το εφέ «spotting» που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο μίμησε με επιτυχία το μελλοντικό στυλ του Murillo. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η ιδιαίτερη ζεστασιά του πίνακα Murillo, που μαγεύει πολλές γενιές θεατών. Ο πλοίαρχος κατάφερε να επιτύχει αυτούς τους καταπληκτικούς τόνους χάρη σε μεγάλο βαθμό στο αστάρι.
Στη Σεβίλλη, κεραμικός πηλός αναμεμιγμένος με λιναρόσπορο και κόλλα χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του. Ένα τέτοιο αστάρι έδωσε μια ροζ απόχρωση στον πίνακα. Παρεμπιπτόντως, αυτή η σκιά καθιστά εύκολη τη διάκριση των έργων της Σεβίλλης του Diego Velazquez, του διάσημου Murillo, από τους πίνακες του στη Μαδρίτη.