Αυτό το έργο προέκυψε κατά την πρώτη παραμονή του de Chirico στο Παρίσι το καλοκαίρι του 1911, όταν, παρουσιάζοντας το έργο του στο Autumn Salon and Salon of Independents, «κατάφερε να εκπλήξει τους συναδέλφους του καλλιτέχνες που είναι εξοικειωμένοι με τα πάντα και όχι πολύ έκπληκτος, καθώς και το κοινό.» Το κίνητρο του σιδηροδρομικού σταθμού εντυπωσίασε τότε τον καλλιτέχνη. Προκάλεσε ανησυχία και συναγερμό, που θυμόταν το πρώτο ταξίδι – φεύγοντας από την Ελλάδα μετά το θάνατο του πατέρα του.
Κατά τη δημιουργία του καμβά σε είδος χρησίμευσε ως ένας από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Παρισιού κοντά στην Place de Rennes. Ωστόσο, λίγα υπολείμματα του πραγματικού σταθμού στην εικόνα του de Chirico. Το έργο χαρακτηρίζεται από τέλεια γεωμετρική απλότητα, η οποία δεν ηρεμεί τον θεατή, αλλά μάλλον ενισχύει το άγχος, το άγχος και τη νευρικότητά του.
Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με τόλμη ευκρινείς ευθείες γραμμές – πιθανώς επηρεασμένος από τον Πικάσο. Η εικόνα μοιάζει με μια απεικόνιση βιβλίων ή χαρακτική. Ο «Σταθμός Montparnasse» αναφέρεται στη μεταφυσική περίοδο του καλλιτέχνη. Η Ντε Κίρικο ενσωματώνει τις σκέψεις του για την ώρα. Αυτές οι σκέψεις αντικατοπτρίζονται σε πολλές οπτικές αντιθέσεις. Η μεγάλη καμάρα στα αριστερά είναι ένα στοιχείο της κλασικής αρχιτεκτονικής. Είναι αντίθετο με τη δομή που καταλαμβάνει το κεντρικό τμήμα της εικόνας – είτε την πλατφόρμα είτε τη βεράντα, που υποστηρίζεται από πασσάλους. Αυτές οι τετράγωνες κολόνες είναι κατασκευασμένες από σκυρόδεμα και είναι σαφώς σύγχρονες για τον συγγραφέα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο αυστηρά κατακόρυφος καπνός από μια καμινάδα ατμομηχανής ατμού που έχει παγώσει σε ένα ακίνητο τοπίο υποδηλώνει ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Και οι σημαίες στον πύργο και στα βάθη του τοπίου κυματίζουν στον άνεμο.
Ένα λογοπαίγνιο προστίθεται στη γραφική σειρά – στα γαλλικά, το «time» και το «weather» είναι συνώνυμα – «le temps». Ο χώρος της εικόνας χωρίζεται σε δύο μέρη που έρχονται σε αντίθεση, συμβολίζοντας δύο διαφορετικούς κόσμους. Η σύνθεση φαίνεται να είναι χτισμένη σε δύο γραμμές ορίζοντα. Ένα βασικό στοιχείο του εσωτερικού, φτάνοντας στη βάση των σωρών από σκυρόδεμα, είναι μια δέσμη μπανανών. Αυτοί οι δύο χώροι ενώνονται με έναν όμορφο, γεωμετρικά ίσιο κίτρινο δρόμο, στον οποίο είναι ορατές δύο μικρές ανθρώπινες μορφές.
Μυστήριο και άγχος – τέτοιες αισθήσεις δημιουργούν πολλαπλά σημεία εξαφάνισης. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από την ομαλή και στεγνή βαφή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο του καλλιτέχνη. Κάποτε, έκανε μια εντύπωση στον Πάμπλο Πικάσο που ονόμασε τον συγγραφέα «τραγουδιστής σταθμού».