Ο καμβάς Siesta γράφτηκε το 1894, ωστόσο, για κάποιο λόγο ο Gauguin δεν το ανέφερε στο ημερολόγιό του Tahitian.
Ο πίνακας με την πρώτη ματιά προσελκύει με την ασυνήθιστη ερμηνεία του. Πρώτον, εάν το συγκρίνεις με άλλους καραβίδες της Ταϊτής, μπορείς αμέσως να σημειώσεις ότι είναι πιο ρεαλιστικό – ο ζωγράφος δεν ξεπερνά το πλαίσιο του υπάρχοντος κόσμου, δεν προσπαθεί να δώσει στην πλοκή ένα ορισμένο μυστήριο ή να το ομολογήσει. Δεύτερον, ο Gauguin πλησίασε τη σύνθεση πιο ελεύθερα – μπροστά μας δεν είναι μια ακριβώς χτισμένη εικόνα, αλλά ένα στιγμιότυπο, όπου ο καθένας αποδείχθηκε με τον τρόπο που αποδείχθηκε.
Φαίνεται ότι ο καλλιτέχνης σκέφτηκε για πρώτη φορά, μήπως η ζωή δεν ξεδιπλώνεται σε έναν ευρύ χώρο ενός εξωτικού νησιού γεμάτου θρύλους και πλούσιου σε μυθολογικό παρελθόν, αλλά μόνο στα όρια ενός συνηθισμένου σπιτιού; Όλη η δράση της εικόνας γίνεται στη βεράντα, όπου συγκεντρώθηκαν τέσσερις γυναίκες. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ο ειρωνικός, ο οποίος είναι απασχολημένος με τη συνήθη δουλειά της. Στο προσκήνιο είναι η γυναίκα που ήρθε για ψώνια. Ο πλοίαρχος γύρισε αυτήν την ηρωίδα πίσω στον θεατή.
Όλα τα κορίτσια είναι ντυμένα με αποικιακά φορέματα, φωτεινά, μοντέρνα. Ωστόσο, καμία πολιτισμένη εισβολή, ακόμη και με τη μορφή μοντέρνων φορεμάτων, δεν κούνησε το συνηθισμένο στόμα των γυναικών της Ταϊτής – εξακολουθούν να είναι απασχολημένες με τις δικές τους υποθέσεις και ζουν σε έναν οικείο κόσμο.
Το πολιτισμένο κέλυφος είναι μόνο η εξωτερική πλευρά, όχι υποκατάστατο της ουσίας – είτε διακηρύσσεται, είτε ο πνευματικός του συγγραφέας έπεισε τον εαυτό του. Όπως γνωρίζετε, ο Gauguin έφτασε στο νησί για αυτό το παρθένο, άγριο, εξωτικό, παρθένο από τους Ευρωπαίους. Ωστόσο, πολύ σύντομα ο Gauguin θα απογοητευτεί από αυτές τις ιδέες, έχοντας δει ότι ο τρόπος ζωής της Ταϊτής είναι πάντοτε κατώτερος από τον ευρωπαϊκό, παραμένοντας μόνο στους πίνακες του μεγάλου και μη αναγνωρισμένου Gauguin.