Το 1907, ο Πικάσο, ήδη ευρέως γνωστός, απροσδόκητα για άλλους δημιουργεί έναν αριθμό έργων ζωγραφικής με έναν νέο, λεγόμενο κυβιστικό τρόπο. Ο κυβισμός, που στην αρχή φοβόταν τους κριτικούς και το κοινό, σύντομα εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο διαδεδομένα κινήματα όχι μόνο στα γαλλικά, αλλά και σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ζωγραφική. Η διαθήκη του Cezanne, η οποία ζήτησε την ερμηνεία της φύσης «μέσω μιας μπάλας, κώνου, κυλίνδρου», θεωρήθηκε από τους κυβιστές καλλιτέχνες ως το δημιουργικό τους πρόγραμμα. Ο ίδιος ο Cezanne δεν ακολούθησε ποτέ αυτές τις λέξεις κυριολεκτικά.
Οι νέοι καλλιτέχνες αποδείχθηκαν πιο ριζοσπαστικοί. Οι κυβιστές προσπάθησαν να προσδιορίσουν το σχέδιο του αντικειμένου, να εκθέσουν την «καθαρή» δομή του. Η γύρω φύση, είδη οικιακής χρήσης, μια ανθρώπινη φιγούρα μετατράπηκε σε συνδυασμό όγκων και αεροπλάνων στους πίνακες τους. Ωστόσο, οι μεγαλύτεροι κυβιστές καλλιτέχνες, και ειδικά ο ίδιος ο Πικάσο, δεν έφυγαν ποτέ από την πραγματικότητα. Ο πειραματισμός τους ήταν ενημερωτικός, σε καμία περίπτωση αυθαίρετος. Επομένως, ορισμένα πράγματα του Πικάσο που σχετίζονται με την κυβιστική περίοδο, αποκαλύπτουν πραγματικά τα φαινόμενα από μια νέα προοπτική, εμβαθύνοντας την άποψη του θεατή για αυτό το θέμα.
Νεκρή φύση «Πράσινο μπολ και μαύρο μπουκάλι» γράφτηκε σε μια εποχή που η αφαίρεση πήρε την κύρια θέση στο έργο του Πικάσο. Η σύνθεση τονίζεται απλή και περιεκτική: υπάρχουν μόνο δύο αρκετά συνηθισμένα αντικείμενα στο πλαίσιο του συνολικού αθροίσματος της κουρτίνας. Η διάταξη των αντικειμένων σας επιτρέπει να εντοπίσετε καλύτερα τη μάζα, το περίγραμμα, ακόμη και την υφή του υλικού. Ο καλλιτέχνης στερούσε την εικόνα από κάθε διακόσμηση, μετατόπισε τα πράγματα σχεδόν στην άκρη της εικόνας, γυρίζοντάς τα γωνία προς τον θεατή, γεγονός που δημιούργησε μια σαφώς αισθητή ένταση. Η εντύπωση του άγχους ενισχύει την αντίθεση των βαθιών τόνων – πράσινο και μαύρο – σε αντικείμενα που εμφανίζονται σε ένα διαπεραστικό κόκκινο χρώμα.
Αυτοπεποίθηση γενικευμένη ζωγραφική, έντονο χρώμα, χτισμένη πάνω σε συνδυασμό καφέ-κόκκινου, μαύρου-γκρι και θαμπό πράσινου. Αλλά ο λακωνισμός των καλλιτεχνικών μέσων δίνει ιδιαίτερη εκφραστικότητα σε αυτά τα απλά αντικείμενα.
Απορρίπτοντας την ψευδαίσθηση, εγκαταλείποντας τη θανατηφόρα κανονικότητα της φόρμας, ο Πικάσο ενισχύει τον «χαρακτήρα» κάθε αγγείου που απεικονίζεται: ένα λεπτό, τέλειο σχήμα, ακόμη και κομψό μαύρο μπουκάλι και ένα φαρδύ, κάπως αδέξιο πράσινο φλιτζάνι. Τα πράγματα αποκτούν εξαιρετική πνευματικότητα και «ζωτικότητα». Σε μια μικρή νεκρή φύση, η εκπληκτική ικανότητα του Πικάσο να δει πλήρως ανεξάντλητες οπτικές δυνατότητες εκδηλώθηκε πλήρως.
Ο πίνακας εισήλθε στο Ερμιτάζ το 1934 από το Κρατικό Μουσείο Νέας Δυτικής Τέχνης στη Μόσχα.