Σε αυτήν την εικόνα, η δράση πραγματοποιείται επίσης στην πόλη. Πριν από εμάς είναι αστικά σπίτια και ένας μακρύς, ίσιος δρόμος που εκτείνεται στην απόσταση. Αλλά η πόλη ξαφνικά διαλύεται και ο δρόμος μας οδηγεί κατευθείαν στο ποτάμι. Σε ένα τυπικό ολλανδικό σπίτι στο κέντρο της εικόνας υπάρχει μια ελαφριά χαγιάτι που θυμίζει νότια, ιταλική αρχιτεκτονική.
Η εικόνα είναι γεμάτη με μικρές μορφές ανθρώπων που μοιάζουν με κούκλες μαριονετών. Τα φωτεινά, πολύχρωμα σημεία των ρούχων τους δημιουργούν την εντύπωση τρεμοπαίγματος, γρήγορης κίνησης. Αλλά μεταξύ αυτών των ανθρώπων δεν υπάρχει ούτε ένας ενήλικος. Υπάρχουν πολλά παιδιά που παίζουν μια ποικιλία παιχνιδιών: αρχίζουν να περιστρέφουν τις κορυφές, οδηγούν ένα στεφάνι, παίζουν άλματα, οδηγούν ένα βαρέλι, στέκονται στο κεφάλι τους. Και φαίνεται ότι δεν υπάρχει παιχνίδι στον κόσμο που ο καλλιτέχνης δεν θα είχε δείξει εδώ.
Γιατί ο Bruegel χρειαζόταν τόσο ακριβή, απεικονίστε τόσο προσεκτικά αυτόν τον κόσμο των παιδικών παιχνιδιών; Και γιατί η εικόνα δεν φαίνεται καθόλου χαρούμενη και χαρούμενη;
Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι έχουν παρατηρήσει ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ της ανθρώπινης ζωής και του κύκλου της φύσης: όπως η φύση έρχεται στη ζωή την άνοιξη, ανθίζει το καλοκαίρι, μαραίνεται το φθινόπωρο και κοιμάται το χειμώνα, έτσι ένα άτομο ζει τη ζωή του από την παιδική ηλικία έως τα γηρατειά.
Στην εικόνα, ο Bruegel απεικόνισε το καλοκαίρι – τα δέντρα είναι ντυμένα με καταπράσινα, τα παιδιά κάθονται στις όχθες του ποταμού, κολυμπούν. Και μεταξύ των παιχνιδιών παρατηρούμε αυτά: στο δωμάτιο στα αριστερά, τα κορίτσια παίζουν μητέρα και κόρη, στο κέντρο – το παιχνίδι του γάμου. Τα παιδιά παίζουν με τη σοβαρότητα των ενηλίκων. «Ο κόσμος και ό, τι ανήκει σε αυτόν είναι απλώς ένα παιδικό παιχνίδι», έγραψε ο Jacob Kats, ολλανδός ποιητής του 17ου αιώνα.
Κοιτάξτε πόσα κακά παιχνίδια στην εικόνα, στα οποία εξαπατούν το ένα το άλλο, προσβάλλουν τους αδύναμους. Ο Bruegel δείχνει στην εικόνα πολλές αρνητικές ιδιότητες του ανθρώπου.