Σε σχεδόν όλα τα έργα του σχετικά με την αγάπη και τις αισθησιακές απολαύσεις, ο Μπους ελαχιστοποιεί την αφήγηση επιτρέποντας στον θεατή να απολαμβάνει απλώς το ροζ γυμνό των νυμφών και τα πορσελάνη πρόσωπα των βοσκών. Αλλά η εικόνα «Άρης και Αφροδίτη, που πιάστηκε από το ηφαίστειο» πρέπει να θεωρηθεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα.
Απεικονίζει έναν ολόκληρο μύθο. Όπως θυμάται ο αναγνώστης, η Αφροδίτη ήταν η σύζυγος του Vulcan, ένας κουτσός, αλλά ταυτόχρονα πολύ ειδικευμένος στον θεό του σιδηρουργού. Η θεά της αγάπης, ωστόσο, ενδιαφερόταν για αυτές τις εξαιρετικές ικανότητες του συζύγου πολύ λιγότερο από τη θαρραλέα ομορφιά του Άρη, του θεού του πολέμου. Και μια μέρα έγινε ερωμένη του. Ένας ενοχλημένος και προσβεβλημένος Vulcan σφυρηλάτησε το λεπτότερο, αλλά πολύ δυνατό δίκτυο, στο οποίο έπεσαν άτυχοι εραστές. Για την εικόνα του, ο Boucher επιλέγει την πιο δραματική στιγμή αυτής της ιστορίας.
Το ηφαίστειο ρίχνει το μαγικό του δίχτυ στους λάτρεις. Η Αφροδίτη, χωρίς να υποψιάζεται τίποτα, κοιμάται γλυκά στην αγκαλιά του θεού του πολέμου. Και αυτός, μόλις ξύπνιος, κοιτάζει με τρόμο τον τρομερό άντρα της Αφροδίτης. Η απελπισία είναι γραμμένη στο πρόσωπο του Άρη – τελικά, είναι άοπλη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να δώσει μια αξιόλογη απόρριψη στους ζηλότυπους. Ο καλλιτέχνης απεικόνισε την ασπίδα, το κράνος και το δόρυ του στο προσκήνιο της εικόνας – έτσι ώστε ο θεατής να καταλάβει ότι ο Άρης δεν μπορούσε να φτάσει στον «εξοπλισμό» του, ακόμα κι αν πραγματικά ήθελε. Τα φοβισμένα παιδιά προσπαθούν είτε να καλύψουν τους εραστές τους, είτε να κρυφτούν από το ηφαίστειο, και το θυμιατήριο, τοποθετημένο στα πόδια του κρεβατιού, συνεχίζει να αποπνέει ένα γλυκό, αισθησιακό και – υπό το φως μιας νέας στροφής γεγονότων – ακατάλληλο άρωμα.