Αυτό το διάσημο έργο γράφτηκε από τον Βαν Γκογκ τον Ιούλιο του 1890, δεκαεννέα ημέρες πριν από το θάνατό του. Σύμφωνα με μια εκδοχή, που περιγράφεται, συγκεκριμένα, στην ταινία «Lust for Life», ο καλλιτέχνης αυτοκτόνησε αμέσως μετά τη ζωγραφική. Αλλά αυτή η υπόθεση δεν είναι βάσιμη. Μια μελέτη των επιστολών του Βαν Γκογκ δείχνει ότι αυτή η εικόνα δεν ήταν η τελευταία του δουλειά, αλλά αυτή η ερώτηση δεν έχει μελετηθεί ακόμη πλήρως.
Η καταθλιπτική και ζοφερή εικόνα απεικονίζει πλήρως την πνευματική άβυσσο που οδήγησε τον Βαν Γκογκ στο θάνατο. Η εικόνα χωρίζεται σε δύο μέρη, η έντονη αντίθεση των οποίων μοιάζει με μια βαριά δυσαρμονική χορδή. Παχιά, σχεδόν μαύρες πινελιές του ουρανού δημιουργούν νευρική δυναμική στο πάνω μέρος.
Το κίτρινο σιτάρι κάμπτεται κάτω από ριπές ανέμου. Τρεις δρόμοι με στροφές που στροβιλίζονται φαίνεται να πηγαίνουν πουθενά, χαμένοι ανάμεσα στα αυτιά του καλαμποκιού Κάτι φοβισμένα κοράκια συρρέουν στον ουρανό, γράφοντας τα γράμματα «M» στον καμβά. Το θαμπό σκοτάδι τους δίνει μια εικόνα βάθος, αλλά ταυτόχρονα την καθιστά ακόμη πιο σκοτεινή.
Ο Βαν Γκογκ έγραψε ότι, βλέποντας ατελείωτα χωράφια με σιτάρι, έπιασε από λαχτάρα και λύπη. Εδώ βλέπουμε την ακραία εκδήλωση αυτών των συναισθημάτων. Τα επιχρίσματα ρίχνονται τυχαία στον καμβά με το βαρύ νευρικό χέρι ενός ατόμου που δεν έχει πλέον έλεγχο της κατάστασής του. Το βαρύ φορτίο των απωλειών, οι έντονες εσωτερικές αντιφάσεις ξεπέρασαν αυτήν την όμορφη φωτεινή αρχή, την οποία δυστυχώς ο Βαν Γκογκ δεν μπορούσε να μεταφέρει στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής του.