Το σπίτι του Βερμέερ δεν είχε πίνακες. Ο πλοίαρχος προσπάθησε να πουλήσει όλη τη δουλειά του αμέσως. Η μόνη εξαίρεση είναι η «Τέχνη της Ζωγραφικής». Ο Vermeer δεν χωρίστηκε με αυτόν τον καμβά μέχρι το θάνατό του.
Η σύνθεση της εικόνας είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο, σαν ο θεατής να είχε τραβήξει πίσω την κουρτίνα και να δει έναν καλλιτέχνη να κάθεται στο καβαλέτο και ένα μοντέλο που ποζάρει γι ‘αυτόν σε ένα κοστούμι Muse της ιστορίας του Clio. Ένας σωλήνας στα χέρια μιας γυναίκας και ένα στεφάνι δαφνών στο κεφάλι της είχαν προηγουμένως εξηγηθεί ως σύμβολα της φήμης, περιμένοντας έναν ζωγράφο που εργάζεται στο ιστορικό είδος.
Τώρα η παρουσία του Clio ερμηνεύεται συνήθως με αυτόν τον τρόπο: Ο Vermeer λέει στον θεατή ότι οι δημιουργίες ενός αληθινού δασκάλου δεν μπορούν να βυθιστούν, ότι το όνομά του παραμένει πάντα για αιώνες. Ο καλλιτέχνης στο «The Art of Painting» είναι ντυμένος με κοστούμι του 15ου αιώνα, το οποίο μας αναφέρεται στην Αναγέννηση. Αλλά στον τοίχο κρέμεται ένας χάρτης του 17ου αιώνα. Η Καθολική Φλάνδρα χωρίζεται από αυτήν από την Προτεσταντική Ολλανδία από μια βαθιά πτυχή. Αυτή η πτυχή υποδηλώνει ότι ο Vermeer αντιλήφθηκε οδυνηρά τη διαίρεση της πατρίδας του. Όπως πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες, ο Jan Vermeer χρησιμοποίησε μια κάμερα με οπές.
Εκείνες τις μέρες, αυτή η συσκευή ήταν πολύ δημοφιλής στους ζωγράφους, γιατί σας επέτρεψε να μεταφέρετε γρήγορα και με ακρίβεια την εικόνα στον καμβά. Όμως – απροσδόκητα – ο Vermeer δεν χρησιμοποίησε καθόλου κάμερα με τρύπα. Για να είμαι ειλικρινής, οι ιστορικοί τέχνης δεν γνωρίζουν πολύ καλά γιατί ο Vermeer χρειαζόταν μια κάμερα με οπές, αν και δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι συνεργάστηκε ενεργά μαζί της. Υποτίθεται ότι βοήθησε τον καλλιτέχνη να δημιουργήσει τη σύνθεση της εικόνας. Ή – το οποίο είναι ακόμη πιο πιθανό, δεδομένου του συνεχούς ενδιαφέροντος του καλλιτέχνη για το παιχνίδι του φωτός – «συμμετείχε» στη δημιουργία οπτικών εφέ, τα οποία είναι πολλά στους πίνακες του Vermeer.
Μεταξύ των εφέ που δημιουργούνται από την κάμερα με την τρύπα, μπορεί κανείς να ονομάσει κάποια «θόλωση» των περιγραμμάτων των αντικειμένων στο προσκήνιο, καθώς και την εμφάνιση περίεργων φωτοστέφανων γύρω από λαμπερά αντικείμενα. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα στην «Τέχνη της Ζωγραφικής».