Εδώ είναι ο πίνακας «Pleasant Reading», που γράφτηκε από τον Ιρλανδό συγγραφέα George Bernard O’Neill. Η δημιουργικότητα του καλλιτέχνη περιβαλλόταν πάντα από το θέμα της παιδικής ηλικίας και ό, τι σχετίζεται με τη σχέση του παιδιού με τη γύρω πραγματικότητα.
Οι πίνακες του O’Neill εκπέμπουν αφέλεια, καλοσύνη και ζεστασιά. Η τελευταία ποιότητα οφείλεται όχι μόνο στα καλοπροαίρετα θέματα των έργων, αλλά και στην παλέτα, η οποία έγινε το σήμα κατατεθέν όλων των έργων του Γιώργου. Τα χρώματα που έγραψε ο συγγραφέας ήταν πάντα στο ζεστό φάσμα της παλέτας – ήταν ώχρα, ζεστό καφέ, κάδμιο, κίτρινο, φωτεινό και κόκκινο, κόκκινο κ. λπ. Όπως παρουσιάζεται στην εικόνα, όλα τα έργα του O’Neill ήταν σκοτεινά, με μεγεθυνμένους χαρακτήρες.
Η αφήγηση έμοιαζε με μια καρτ ποστάλ, αναπαραγωγές ζωγραφικής των οποίων συχνά χρησιμοποιούνται ως μηνύματα χαιρετισμού με την πάροδο του χρόνου. «Ευχάριστη ανάγνωση» – το έργο αγγίζει το περιεχόμενο και τίποτα περισσότερο. Ο καλλιτέχνης αφιέρωσε το έργο του στο ανεπιτήδευτο θέμα της ανάγνωσης ενός βιβλίου από ένα κορίτσι. Δεν υπάρχει βαθύ νόημα στην πλοκή, αλλά η διακριτικότητά της δεν προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Η συνήθης γωνία, η θέση του σώματος του κοριτσιού στην καρέκλα, ένα πολύ απλό εσωτερικό και η προσοχή σε μικρά πράγματα δεν προκαλούν δέος κατά την προβολή.
Το έργο του φωτός και της σκιάς είναι καθαρά ορατό στο έργο. Το μόνο λευκό σημείο είναι η ποδιά της νεαρής κυρίας. Αναζωογονεί τον πνιγμένο και μονότονο χρωματισμό της εικόνας. Ο O’Neill προικίστηκε στην ηρωίδα με όμορφα χαρακτηριστικά και λακωνική στολή. Το εσωτερικό του δωματίου είναι ορατό σε περιβάλλον – ένα κομμάτι τοίχου και παραθύρου, ένα κόκκινο χαλί στο πάτωμα και μια μεγάλη παλιά πολυθρόνα, μια κόκκινη κουρτίνα. Τα έπιπλα αξίζουν την προσοχή. Αυτή είναι μια τεράστια καρέκλα ταπισερί. Το στολίδι ταπετσαρίας είναι πολύ περίπλοκο και αντιπροσωπεύει ένα τελικό σχέδιο. Ενδιαφέροντα περίπλοκα χέρια και μπράτσα, πλάτη, περίτεχνα πόδια από μαόνι. Η καρέκλα αξίζει θαυμασμό για τη χειροτεχνία των ξυλουργών του 19ου αιώνα.
Σε γενικές γραμμές, το έργο παρουσιάζεται πολύ θλιβερό και προκαλεί την επιθυμία να ανάψει το φως στο δωμάτιο. Το γράμμα του συγγραφέα είναι πολύ στεγνό και κάπως φθαρμένο. Η τεχνική ζωγραφικής του O’Neill στερείται της ελαφρότητας και της φρεσκάδας της πινελιάς, σαν ο κύριος να διακόπτει πολλές φορές το ένα χρώμα με το άλλο.