Το 1562, ο Bruegel ζωγράφισε μια μικρή ζωγραφική, «Δύο πίθηκοι σε μια αλυσίδα». Στο προσκήνιο βρίσκονται δύο πίθηκοι που κάθονται σε μια αλυσίδα στο άνοιγμα ενός χαμηλού θολωτού παραθύρου. Ένας πίθηκος είναι σύμβολο αμαρτίας, βασικά ένστικτα: ντροπή, λαγνεία.
Εδώ είναι άλλα σύμβολα της αμαρτίας που μπορούν εύκολα να μαντέψουν οι σύγχρονοι του Brueghel. Εννοώ το συνοπτικό – το κίνητρο της σαρκικής αμαρτίας, την αμαρτία της λαγνείας, την ευχαρίστηση, που είναι γνωστά σε εμάς. Έτσι, η αμαρτία τίθεται σε αλυσίδα, η αμαρτία εξημερώνεται. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί κανείς να υποθέσει εάν αυτή η αμαρτία εξευγενίζεται από τον ίδιο τον άνθρωπο ή εάν ορισμένες εξωτερικές δυνάμεις τον δεσμεύουν.
Το τοπίο στα βάθη, ανοίγοντας από αυτόν τον τεράστιο πέτρινο τοίχο, αναπαράγει με ακρίβεια την ακτή της Αμβέρσας, σε απόσταση που μαντεύονται οι εκκλησίες της πόλης. Είναι πολύ καλά γραμμένο – αριστοτεχνικά και ανεπιτήδευτο. Υπάρχει κάτι σχεδόν ιμπρεσιονιστικό στις ελαφριές πινελιές του Bruegel. Ίσως αυτή η εικόνα να συνδέεται με τις ιδέες του Brueghel σχετικά με το γάμο, με τις προθέσεις του να αποκτήσει οικογένεια. Ανέφερα ότι παλιές ιστορίες για τον καλλιτέχνη ανέφεραν ότι είχε κάποιο είδος σχέσης με τον υπηρέτη και ότι παντρεύτηκε, αναγκάστηκε να φύγει από την Αμβέρσα με την επιμονή της πεθεράς του. Ίσως σε σχέση με αυτό, το έργο του Brueghel έχει ένα κίνητρο για εξημερωμένη αμαρτία και την αγαπημένη του πόλη, στην οποία δεν προοριζόταν πλέον να επιστρέψει.
Πιθανώς, μερικές αυτοβιογραφικές στιγμές από τη ζωή του καλλιτέχνη είναι κρυπτογραφημένες σε αυτό το έργο. Και ταυτόχρονα, είναι αδύνατο να δούμε μόνο τα σύμβολα της αμαρτίας σε αυτά τα δύο ζώα. Ο Bruegel προχωρά περαιτέρω, εμπλουτίζοντας τη διαμορφωμένη δομή. Ψυχικά μας κάνει να λυπούμαστε για αυτά τα ατυχή ζώα που μεταφέρθηκαν κάπου στη Βόρεια Ευρώπη από νότιες, καυτές χώρες. Πώς συγκρατούν, πόσο άβολα είναι, πόσο κρύο είναι, πόσο ανθρώπινη θλίψη είναι στα μάτια αυτών των πιθήκων, που μας κοιτάζουν. Υπάρχει ένα αίσθημα σύγχυσης στον κόσμο, ένα αίσθημα απόλαυσης μοναξιάς. Αφήστε τους να είναι δύο, αλλά είναι εντελώς διχασμένοι.