Ο πίνακας «Evening on the Volga» προσελκύει τον θεατή με το λακωνικό του. Απεικονίζει ένα ηλιοβασίλεμα στις αρχές του καλοκαιριού, τα σύννεφα κάλυπταν τον ήλιο, αλλά ακόμα φως. Πλησιάζει το Λυκόφως.
Λίγο μακριά στον ορίζοντα, το Βόλγα συγχωνεύτηκε με τον ουρανό, γεγονός που δημιουργεί την αίσθηση ότι η επιφάνεια του νερού είναι ατελείωτη. Η εικόνα είναι αρκετά ογκώδης και εκπλήσσει με τον ρεαλισμό της. Χάρη στην υπέροχη εμφάνιση του ποταμού, φαίνεται ότι στέκεστε στην όχθη του. Στο προσκήνιο μπορείτε να δείτε μια απαλή παραλία, σκεπαστή με σπάνια αλλά φωτεινά χόρτα. Στην ακτή κοντά στο νερό υπάρχουν πολλά παλιά αλιευτικά σκάφη, αλλά δεν υπάρχουν άνθρωποι κοντά.
Η ακτή εκτείνεται πολύ στην ενδοχώρα. Φαίνεται ότι το ποτάμι είναι ατελείωτο, πηγαίνει πέρα από τις άκρες του καμβά. Ο συγγραφέας χαρακτήρισε το τοπίο ως πολύ ήρεμο, αλλά οι κρύοι γαλαζοπράσινοι ήχοι, οι οποίοι είναι κυρίως παρόντες στην εικόνα, κρύβουν την ένταση και τη θλίψη από μόνα τους. Όλα εδώ είναι ακίνητα – δεν υπάρχει άνεμος, ούτε κυματισμοί στο νερό.
Μπορείτε να νιώσετε τη δροσιά του βραδιού, τη μυρωδιά της λάσπης και τη φρεσκάδα που προέρχεται από το νερό. Ο ουρανός κρέμασε πολύ χαμηλά, για να αγγίξει το νερό. Τα σύννεφα είναι ζοφερά και θλιβερά, καλύπτοντας τον ήλιο που σχεδόν δύει. Αλλά οι ακτίνες συνεχίζουν να κινούνται πίσω από τα σύννεφα προτού κρυφτούν εντελώς πίσω από τον ορίζοντα. Στο βάθος μπορείτε να δείτε την ακτή, σκιασμένη, στην απόσταση που έχει ήδη πέσει το σούρουπο.
Το έργο φέρνει μια απόλυτη φιλοσοφία. Εδώ είναι το βάθος της εμπειρίας και η εικόνα της μοναξιάς και της έντασης. Ο θεατής έχει την επιθυμία να βρίσκεται σε αυτήν την ακτή, να σκεφτεί το αιώνιο, κοιτάζοντας κάπου στην απόσταση, όπου ο ουρανός και το ποτάμι συνδέονται, ο ήλιος δύει πάνω από τον ορίζοντα όπου πλησιάζει το σκοτάδι της νύχτας.