Ο Jacob van Reisdal, ένας εξαιρετικός ολλανδός δάσκαλος των ειδών τοπίου, κατέγραψε σε καμβά μια υπέροχη εικόνα της γης του. Η πεδιάδα, που απεικονίζεται ως ζωντανό πλάσμα, φαίνεται να κινείται από την παν-υποτακτική δύναμη της φύσης.
Η σύνθεση της εικόνας βασίζεται σε μια κεντρική προοπτική, υποστηριζόμενη από το δρόμο στο προσκήνιο, χωρίζοντας τη σύνθεση σε δύο μέρη. Με την ελαφρώς περιστρεφόμενη κίνησή της, τραβάει το βλέμμα του θεατή στα κτίρια, μέσα από τα δέντρα που κοιτάζουν στο παρασκήνιο.
Ένας χαμηλός ορίζοντας επιτρέπει στον συννεφιασμένο ουρανό, ο οποίος καταλαμβάνει τα δύο τρίτα του καμβά, να επεκταθεί σε όλο το πλάτος του. Σε ορισμένα μέρη, οι ακτίνες του ήλιου καταφέρνουν να σπάσουν τα σύννεφα, χύνοντας χρυσό στα χωράφια, αντανακλώντας σε διαφορετικές αποχρώσεις στο φως και τη σκιά.
Τρεις μοναχικές φιγούρες που διακρίνονται στο δρόμο – μια γυναίκα με ένα παιδί και ένας ταξιδιώτης που περπατά προς αυτά – φαίνονται χαμένες στη μαγευτική εικόνα της φύσης, σαν να αποδεικνύουν ότι η ζωή δεν υπακούει στον άνθρωπο, αλλά στους υψηλότερους νόμους.
Τα ξηρά κλαδιά και κορμοί δέντρων στο προσκήνιο, προφανώς, αντικατοπτρίζουν την έννοια του vanitas – τη θνησιμότητα της γήινης ύπαρξης. Η αδρανής κατάσταση που κυριαρχεί στη σύνθεση διαταράσσεται από μια ελαφριά απογοήτευση και ένα λεπτό μελαγχολικό άγχος, που αντικατοπτρίζει το ρομαντικό δράμα της ιδιοσυγκρασίας του καλλιτέχνη.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)