Ζωγραφίζοντας τη φύση στο ύπαιθρο, ο καλλιτέχνης αντανακλούσε στα τοπία του την κατάσταση και τις συναισθηματικές του εμπειρίες. Σε αυτήν τη ζωγραφική του 1887, ζωγραφισμένη στο Παρίσι, αντανακλώνται οι ενοχλητικές απαισιόδοξες σκέψεις του συγγραφέα. Έκανε την άκρη του πεδίου η προσωποποίηση των συναισθημάτων που προκαλούνται, ίσως, από την καλύτερη κατάσταση των υποθέσεων του.
Η σύνθεση του κάθετου τοπίου αποτελείται από δύο μέρη, διάσπαρτα στο χρώμα, αλλά ενωμένα με τη γενική συναισθηματική ατμόσφαιρα του καμβά. Η τυχαία μάζα αυθόρμητων εγκεφαλικών επεισοδίων αποτελεί έναν βαρύ μπλε ουρανό. Σιτάρι πλαγιά από ισχυρό άνεμο, ο συγγραφέας το γράφει με τραχιά ευθεία ισχυρές πινελιές. Η εικόνα συμπληρώνεται από μια σειρά από έβενα δέντρα των οποίων οι άψυχοι κορμοί ανεβαίνουν στον ορίζοντα, απλώνοντας τα λεπτά ξηρά κλαδιά τους στον ουρανό.
Το χρωματικό σχήμα της εικόνας χαρακτηρίζεται από έναν έντονο συνδυασμό αντίθετων χρωμάτων. Ο ουρανός καλύπτεται με κρύα βαριά σύννεφα, μέσα από τα οποία τα κενά του ήλιου είναι σχεδόν ορατά.
Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει τον ουρανό σε παχιά αποχρώσεις υπεραμαρίνης, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση έντονα με τους ζεστούς κίτρινους τόνους ενός χωραφιού σιταριού, αποκτώντας σταδιακά μια κοκκινωπή απόχρωση. Τα δέντρα που είναι βαμμένα με μια λεπτή βούρτσα χάνονται σχεδόν στο φόντο των ισχυρών μπλε πινελιών. Στο προσκήνιο, ο καλλιτέχνης απεικόνισε δύο φωτεινές παπαρούνες που φαινόταν να πνίγονται σε κύματα ταλαντευόμενου σίτου.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)